Loekasjenko kan rekenen op het platteland
ALESINO/MINSK (ANP) – Ze hebben geen enkele reden tot klagen, de tweeduizend inwoners van Alesino, een boerendorp op 35 kilometer ten oosten van de Wit-Russische hoofdstad Minsk. De huizen staan er verzorgd bij. De wegen zijn van asfalt. In nieuwe supermarkten is van alles te koop en de salarissen zijn gestegen. Dankzij president Alexander Loekasjenko, die in 1994 aan de macht kwam.
Bij de presidentsverkiezingen van komende zondag weet Loekasjenko op wie hij kan rekenen: op zijn trouwe achterban op het platteland. „Natuurlijk stem ik Loekasjenko”, zegt lerares Gala Laptoesnok (37) zonder een moment te aarzelen. Ze loopt met haar 13-jarige zoon Andrej over de besneeuwde weg in Alesino. Paard en wagen en een vrachtwagen passeren haar. „Ik ben hier geboren. Onder Loekasjenko worden de oude huizen opgeknapt. Voor de kinderen is hier genoeg te doen. Er zijn sportwedstrijden en muziekconcoursen.”
Op het platteland kan Loekasjenko niet stuk, omdat hij na de val van de Sovjet-Unie in 1991 stabiliteit bracht in Wit-Rusland. Er ontstond geen chaos, zoals in de buurlanden Oekraïne en Rusland. De salarissen zijn in vergelijking met Westerse landen niet hoog, maar iedereen behield zijn baan. De grond van de boerderijen bleef van de overheid, zodat die niet in handen viel van zakenmensen. „In Wit-Rusland bestaan geen oligarchen, zoals in Rusland. Daar is een klein gedeelte enorm rijk”, zegt politiek analist Andrej Ljachovitsj in Minsk.
Loekasjenko begrijpt de bewoners van het platteland als geen ander. Hij is een man van het boerenleven. Voor zijn politieke carrière was hij directeur van een kolchoz, een collectieve boerderij tijdens het Sovjettijdperk in het oosten van Wit-Rusland. „Hij is een van hen”, verklaart Ljachovitsj. „Hij weet wat het platteland nodig heeft.”
Presidentskandidaat Nikolaj Statkevitsj weet dat hij op het platteland verliest van de president. Hij belandde in 2005 na een protest tegen Loekasjenko twee jaar in de gevangenis. „Op het platteland zijn ze tevreden met wat ze hebben”, zegt Statkevitsj in Minsk. „Alles wat ze te horen krijgen via de staatstelevisie, is alleen maar goed nieuws over Loekasjenko.”
In Alesino is op een school het kiesbureau ingericht. Op een poster aan de muur staan de tien presidentskandidaten met een korte biografie. Lerares Laptoesnok vervolgt met haar zoon haar weg. „De andere kandidaten ken ik niet. Maar waarom zou ik op iemand anders moeten stemmen? Het gaat goed zoals het nu gaat.”
