Kieron Williamson is een heel gewoon Brits ventje met een grappig Norfolks accent. Hier zien we geen woeste krullenbos en blouse vol verfvlekken. Kortgeknipt haar en een net iets te groot poloshirt verraden geen kunstzinnige aspiraties. Ook z’n ouders zijn de nuchterheid zelve. Dit jongetje moet het hebben van zijn schilderijen en die zijn goed.

Tijdens een vakantie aan de kust in Cornwall –Kieron is dan zes– zet hij z’n eerste penseelstreken op het witte doek. Weer terug in zijn woonplaats, Holt in Norfolk, blijkt het schilderen geen bevlieging. De ene aquarel na de andere ziet het licht in de keuken van de Williamsons. Geoefende kunstenaars beginnen zich te interesseren in het jonge talent. Ze geven hem les in hun ateliers. Kieron leert er nieuwe technieken bij, zoals het gebruik van olieverf en pastelkrijt. Nu Kieron acht is, heeft hij de eerste veiling van zijn schilderijen achter de rug. Opbrengst: 170.000 euro.

Uit Kierons schilderijen blijkt duidelijk een opleiding en interesse in realistische schilderkunst. Alleen de titels vertellen dat al: ”Winter in Letheringsett”, ”Vissersboot, vuurtoren en meeuwen”, ”Rietsnijders”. Het grootste deel van zijn doeken betreft landschappen in een lineair perspectief. De compositie is klassiek: horizon op een derde met daarboven een woeste wolkenlucht. Gek, maar bij echte kunstenaars is de hemel nooit blauw. „Ik hou van dikke, Norfolkse luchten en gebruik daar graag olieverf voor omdat die dik en klodderig is”, zegt de schilder hier zelf over op zijn website.

Hier gaan echter de bellen rinkelen. Een website! Is dat wel de geëigende manier om wereldkundig te maken dat er een meesterschilder in aantocht is? Hoe hebben Vermeer, Van Gogh en Picasso het gered zonder? En kregen zij niet pas op latere leeftijd of zelfs postuum eer van hun werk?

Even rondsnuffelen op kieronwilliamson.com leert de surfer dat er een goed gesmeerde pr-machine bezig is om Kieron meer bekendheid te geven. „Follow us on Facebook, Twitter and YouTube.” In een logboek wordt regelmatig verslag gedaan van de vakanties van de Williamsons en Kierons andere bezigheden. Ook liefdadigheid is de jonge schilder niet vreemd: een deel van de opbrengst van zijn schilderijen gaat naar kinderen in nood. In korte filmpjes vertelt Kieron wat hem beweegt om te schilderen en hoe hij de belangstelling waardeert. De motor achter de site is Picturecraft Publishing, een webwinkel die het vroege werk van Williamson verkoopt. Veelzeggend.

Het zou echter niet eerlijk zijn om nu te constateren dat een commercieel bedrijf deze jonge schilder over het paard tilt en dat zijn werk al deze aandacht niet waard is. Elke tekenleraar kan zien dat deze jongen vele malen beter presteert dan zijn leeftijdsgenootjes. In tien minuten zet hij een aquarel neer volgens de regels der kunst. En het gebruik van olieverf is aan de meeste achtjarigen niet besteed.

Toch zou het beter zijn om nog even te wachten met juichen. Want voor kunst is meer nodig dan het beheersen van techniek, hoe belangrijk dat ook moge zijn. Het is prettig voor Kieron dat hij aan deze voorwaarde voldoet, maar kunst vraagt ook visie. Wat maakte bijvoorbeeld de kunstenaars van de Haagse School zo beroemd? Hun vernieuwende idee dat een landschap waarheidsgetrouw geschilderd moet worden. Ze namen hun schildersezel mee naar buiten en met vlugge streken zetten ze het landschap op het doek. Zo maakten ze korte metten met de schilderijen van hun romantische voorgangers.

Rembrandt had zijn lichtval, Vermeer zijn perspectief. Hoe gaat Kieron Williamson zich ontwikkelen? Is zijn werk meer dan het schools volgen van zijn leraren? Wat gaat hij doen om zich te onderscheiden van andere landschapsschilders op wie hij alleen zijn jonge leeftijd voor heeft? Dat zal voor een belangrijk deel afhangen van zijn inzet, zijn leermeesters en van de aandacht van de media.

Juist dat laatste kan hem nu maken of breken, hem een duwtje in de rug geven of een ijdeltuit van hem maken. Kieron Williamson moet de tijd worden gegund om nog een paar jaar te oefenen, eens wat abstracts uit te proberen, de Hollandse meesters te leren kennen en het Louvre te bezoeken. Wie weet komt hij over tien of twintig jaar glansrijk te voorschijn. En daarmee had dit artikel dus geen recht van verschijnen…

Nieuwsgierig en bezorgd

De website van Kieron Williamson is niet alleen interessant om meer te weten te komen over de jonge kunstenaar. De pagina’s vertellen ook veel over de cultuur waarin Kieron en andere kinderen van deze tijd groot worden.

Zo is het natuurlijk onmogelijk dat zo’n begaafd jongetje niet een of andere stoornis heeft die benoemd moet worden. En daarom is een van de vragen in de FAQ op de site: Is Kieron autistisch? Kierons ouders ontkennen noch bevestigen, maar het antwoord klinkt heerlijk nuchter. „Veel mensen proberen Kierons talent te verklaren door te suggereren dat hij autistisch is. Kieron is een gewone jongen. Zijn groei en ontwikkeling waren heel normaal. Op school doet hij goed z’n best en hij houdt van voetballen.”

Verder maken wat bezoekers van de site zich zorgen over de gezondheid van de boy. Is de ruimte waarin Kieron schildert wel goed geventileerd? ,Kieron schildert in de keuken, waar hij genoeg ventilatie, ruimte en licht heeft. Als u nog suggesties heeft, horen we het graag van u.” Even het keukenraam open en terpentinedampen en de geur van fish and chips zijn zo verdwenen.

Sommige ouders willen zelf wel zo’n wonderkind. Wat moeten ze doen om hun kind zo ver te krijgen dat het met plezier het penseel ter hand neemt? „Kijk wat je kind leuk vindt”, luidt de tip van vader en moeder Williamson. Zij laten het liever komen zoals het komt. „We sturen niet. Het enige wat we tot nu toe hebben gedaan is het kopen van schildermaterialen.”