Iedereen mag stukken sturen naar WikiLeaks, maar een groep vrijwilligers besluit of de documenten worden gepubliceerd. De site neemt geheim, gecensureerd of anderszins vertrouwelijk materiaal aan als dat politiek, diplomatiek of ethisch gezien van belang is. Het doel is overheden transparanter te laten werken en corruptie uit te bannen.

WikiLeaks krijgt de documenten op allerhande manieren aangeleverd, ook per post. Wie de bron is, wil de organisatie niet weten. Zodra dat toch duidelijk is, wordt die informatie vernietigd. Een team advocaten verdedigt de publicaties.

Voorstanders stellen dat WikiLeaks journalisten, politici of werknemers een veilige mogelijkheid biedt om gevoelig materiaal naar buiten te brengen. Tegenstanders vinden echter dat de veiligheid van landen, instanties en personen in gevaar wordt gebracht door de handelwijze van de site. Het Amerikaanse ministerie van Defensie sprak na publicatie van tienduizenden documenten over de oorlog Afghanistan eind juli over het „toppunt van onverantwoordelijkheid,” omdat Afghaanse burgers die meewerken met de Amerikanen traceerbaar zijn.

Anonimiteit geldt niet alleen voor bronnen, maar ook voor de mensen achter WikiLeaks. Julian Assange (Australië) en Birgitta Jónsdóttir (IJsland) voeren vaak het woord namens de organisatie.

Julian Assange kwam in augustus niet alleen in het nieuws door het werk van WikiLeaks te verdedigen, maar ook doordat dat hij in Zweden wordt verdacht van verkrachting. Zelf meent hij dat de beschuldigingen zijn bedoeld om zijn werk voor WikiLeaks te ontwrichten.

WikiLeaks meldt zelf dat de site een project is van The Sunshine Press, een Australische non-profitorganisatie waarover evenmin veel bekend is.

WikiLeaks is niet gerelateerd aan de digitale encyclopedie Wikipedia, hoewel de twee sites uiterlijk op elkaar lijken.