Israël moest het woensdag opnieuw ontgelden. De VN-Mensenrechtenraad veroordeelde de Joodse staat in niet mis te verstane bewoordingen voor de aanval op een konvooi schepen dat in mei probeerde de zeeblokkade van de Gazastrook te doorbreken. Disproportioneel, wreed en onacceptabel zijn slechts enkele van de vernietigende woorden uit het rapport.

Wat het rapport niet vermeldt is dat Israël herhaaldelijk en overduidelijk heeft gewaarschuwd dat het niet zal toestaan dat schepen ongecontroleerd de kust van Gaza bereiken. Het risico dat er (nog meer) wapens het gebied worden binnengesmokkeld is voor de Joodse staat niet aanvaardbaar.

Wat het rapport evenmin zegt is dat de activisten voordat zij aan hun missie begonnen tijdens een bijeenkomst in Turkije door extremistische moslims werden opgeruid om de Joden een lesje te leren. Ook wordt er met geen letter gerept over de ontvangst die de Israëlische militairen ten deel viel toen zij aan boord van de schepen gingen. Met ijzeren staven gewapende activisten vielen hen aan en wierpen soldaten overboord.

De veroordeling door de Mensenrechtenraad hoeft op zichzelf niemand te verbazen. Het rapport is niet meer dan de standaardreactie die een groot deel van de internationale gemeenschap doorgaans op elk Israëlisch militair optreden heeft: buitensporig en disproportioneel.

In het geval van de Mensenrechtenraad komt die eenzijdigheid wel erg nadrukkelijk naar voren. In 2006 waarschuwde de toenmalige VN-secretaris-generaal Kofi Annan de raad om niet te overdreven de aandacht op Israël te richten, maar ook schendingen van de mensenrechten door andere staten te onderzoeken.

Ook de Nederlandse minister van Buitenlandse Zaken, Verhagen, uitte op een conferentie in Herzliya in 2008 zijn ongenoegen over de behandeling van Israël: „Bij de VN is het bekritiseren van Israël een soort gewoonte geworden, terwijl er naar de terreur van Hamas slechts in bedekte termen of helemaal niet wordt verwezen.”

Gezien de samenstelling van de Mensenrechtenraad, die wordt gedomineerd door een blok van islamitische en Afrikaanse staten, gesteund door Rusland, China en Cuba, valt het nauwelijks te verwachten dat hij in de toekomst met een objectievere blik naar het optreden van Israël zal kijken.