Een aantal jaren was bij ons in huis een meubelmaker aan het werk. Ons oude bureau vertoonde mankementen. Op dat bureau lag een exemplaar van De Waarheidsvriend. Toen ik deze vakman van koffie voorzag, zei hij: „Dat overkomt me niet elke dag, vanochtend was ik bij broeder Ouweneel aan het werk en nu alweer bij een christen. Zo krijg je oog voor het veelkleurige discipelschap.”

Aan die uitspraak dacht ik heel veel later terug, heel ver van huis. Mijn echtgenoot moest naar een wetenschappelijk congres in Taiwan. Omdat het in de zomervakantie was, ging ik met hem mee. We kwamen terecht in een totaal andere wereld. Khao Shong, de klamme hitte, de overvolle straten, de bizarre geuren, het was een lawine aan prikkels.

Ook wij hebben de gewoonte om voordat het zondag is op zoek te gaan naar zoiets als een christelijke kerk. Op internet hadden we enkele adressen gevonden, maar dat leverde niets op. Onverrichter zake sjokten we terug naar ons hotel.

Diezelfde avond was er een kennismakingsdiner. Meer dan hier delen de mensen daar hun visitekaartjes uit. Dat is goed te begrijpen, het is nogal al moeilijk te onthouden of iemand Hang-Fou-Chi heet of Li-Fong-Cheng. Ik draaide een van de kaartjes ‘toevallig’ om en ik las de volgende tekst: ”Jesus loves you, so do I”. We raakten met de man in gesprek, die behalve medicus ook voorganger was in een evangelische gemeente, en hij zegde ons toe dat hij ons de volgende zondag bij het hotel zou afhalen voor een kerkdienst.

We werden meegenomen naar een achterafzaaltje in een verre buitenwijk. De preek werd, speciaal voor ons, gehouden in het Engels en vertaald voor de gemeenteleden. De kerkenraad ging voor de dienst geknield in gebed. Kortom, het begrip veelkleurig discipelschap ging voor ons leven.

Hankie Slootweg-van Eckeveld, Bennekom

Zeker in de begintijd van ons gezin was onze vervoerscapaciteit omgekeerd evenredig met onze gezinsgrootte, dus het buitenland zat er niet in. Hoewel, de Ardennen bleken ook bereikbaar met het openbaar vervoer. We kwamen in een gebied terecht waarin officieel drie talen noodzakelijk waren. Ds. Maelsaeke was gelukkig overheidsgetrouw, vooral de kinderen genoten van een preek in drie talen. Het Woord gaat door.

Toen de verhoudingen in het gezin veranderden, werd de horizon verbreed naar Italië. Het eerste jaar bezochten we de ”reformatorische evangeliebrede Nederlandstalige” gemeente ten minste 40 kilometer verderop. Wel vroegen we ons af: Zou hier geen protestantse gemeente zijn?

Het jaar daarop werden vooraf via internet contacten gelegd en we waagden het erop. De zondagmorgen op tijd weg, maar niet goed voorbereid: waar was het eigenlijk? Bij het bord dat de gemeentegrens aangaf, zagen we op die vroege zondagmorgen een Italiaanse vrouw. „Kunt u ons vertellen waar…?” Ze bleek op weg naar de Waldenzengemeente ter plaatse en begeleidde ons naar de dienst des Woords. Het brood werd door de avondmaalgangers zelf afgebroken. Het Woord gaat door.

Een zakelijke reis naar Lissabon gaf ook op de zondag een bijzondere ervaring. Vroeg op pad, een uur te voet naar de kerk, maar in een mooie omgeving. Daar aangekomen bleek het pand gesloten. De gsm bracht uitkomst. Een lift naar de kerk, die tot onze verbazing tegenover het hotel lag, bracht ons op tijd in de dienst. Het Woord gaat door.

Zo zijn er legio ervaringen. De conclusie: we kunnen God ervaren in de natuur (geweldig), maar vergeet de gemeente ter plekke niet. En hoewel we een keer in Sentendre (Hongarije) van de preek niets verstonden, konden we wel de psalmen en de liederen van Johan de Heer bij het harmonium meezingen. Een onvergetelijke ervaring, ook voor onze kinderen.

J. M. Goudriaan, Papendrecht

In de gezellige, ietwat rommelige werkkamer van Madame Fleurance ben ik bij haar aangeschoven. Ze heeft een Franse preek voor zich. Maar omdat ik het Frans niet erg machtig ben, zegt ze zin voor zin voor in het Duits. Ik noteer de Nederlandse vertaling op wat kladblaadjes.

Madame Fleurance is lerares Duits. Haar man is hotelmanager in Gérardmer in de Vogezen. Hun eenvoudige woning grenst aan de parkeerplaats van het hotel. Zij is christen, haar man niet. En bij het ontbreken van een predikant gaat zij voor in de kerkdiensten in het kleine kerkje in het stadje. Ze krijgt de schetsen voor de preken van een hogere kerkinstantie en ze werkt ze zelf uit. Onder haar gehoor zitten het jaar door hooguit tien gemeenteleden.

Behalve in de vakanties. Met name de zomervakantie is een topper. Veel Nederlandse christenen bezoeken de kerkdiensten. En madame geniet van het verkondigen van Gods Woord in deels Frans, deels Duits – want dat laatste gaat de meeste Nederlanders beter af dan het Frans. Ze heeft iedereen vriendelijk ontvangen en gevraagd of er een organist was. Ik mocht de dienst begeleiden op het eenvoudige harmonium, schipperend tussen ritmisch en niet-ritmisch gezang.

Na de dienst vroeg ze of er mensen waren die ook ’s middags een dienst wilden beleggen. Toen er positief gereageerd was, vroeg ze of er iemand wilde voorgaan. Ik had wel een preek meegenomen en ervaring in preeklezen en mocht ’s middags voorgaan. Een andere broeder zou het de week daarop doen.

Ze had ook een andere vraag: Wie wil volgende week haar preek op de kansel tolken? Zo kwam ik in de werkkamer van Irene Fleurance terecht. Op zondag stonden we met z’n tweeën op de preekstoel. Madame las Duits (er waren nu helemaal geen Fransen in de kerk), ik las de vertaling fragment na fragment voor in het Nederlands. Over de Heere Jezus die over het water loopt naar de boot met de discipelen. Het water van het meer staat symbool voor het kwade, de zondige wereld. En dan komt de Heere aangelopen, de Redder in nood.

Na de dienst drinken we samen koffie. Volwassenen krijgen een koekje, kinderen chips in de vorm van spookjes…

Bert Goedhart, Nijkerk

We hadden er als groep 280 kilometer op de fiets op zitten en kwamen op zaterdagsmiddags aan in de middelgrote Oostenrijkse stad Graz. Ons hotel lag tegenover het station aan een drukke tweebaansweg. In het hotel hadden we de beschikking over een grote kamer die eventueel als kerkzaal kon dienen. We kozen evenwel voor een dienst in een kerk ter plaatse.

Zondagochtend bezochten we een evangelisch-lutherische Kirche. De kerkvoogd genoot ervan dat we met 35 personen de monumentale kerk betraden. „So viel junge Leute, das ist doch schön, ja.” We werden door een bejaarde predikant hartelijk welkom geheten. Behalve onze groep waren er zo’n veertig senioren alsook twee kinderen in de kerk.

Thema van de preek: ”Het leven is mij Christus, het sterven gewin”. De Pfarrer: „Wat telt in ons leven voor Gods rechterstoel? Niet met iets van onszelf zijn we rechtvaardig voor God. Alleen door het geloof in Jezus Christus hebben we bestaansrecht. Leven door Hem? Dat is leven. Sterven met Hem? Dat is het ontvangen van de kroon des levens.”

Na de dienst keken we elkaar aan. We zeiden niet veel, maar dachten hetzelfde. Een ambtsdrager uit ”onze gezindte” noemde het een ”zuvere” preek. Instemmend werd er geknikt. Na de lunch werd de preek, kort samengevat, in het Nederlands ”overgepreekt”.

’s Middags mochten we dezelfde kerk gebruiken om een eigen dienst te houden. Een preek van landgenoot ds. Gielen werd gelezen over de tekst „Ik ben de Alfa en de Omega, het Begin en het Einde.” En gezongen dat we hebben. Vanzelfsprekend ook ”Een vaste burcht”. De kerkvoogd en zijn echtgenote zaten achter in de kerk zichtbaar instemmend te genieten.

Mr. A. van Stuijvenberg, Veenendaal

Dit artikel is het negende en laatste in een serie over ervaringen met christenen in het buitenland.