De scheidende voorzitter van de stuurgroep van de beweging van moderne protestantse theologen, ds. Jan Offringa, en de nieuwe voorzitter, ds. Wilma Hartogsveld, boden de eerste exemplaren aan. Synodevoorzitter ds. Peter Verhoeff nam als vertegenwoordiger van de Protestantse Kerk de Doornse Catechismus in ontvangst. Prof. dr. Evert Jonker, hoogleraar praktische theologie aan de Protestantse Theologische Universiteit in Kampen, deed hetzelfde als representant van het theologisch onderwijs.

De Doornse Catechismus is geschreven met een knipoog naar de Heidelbergse Catechismus. Het boekje van 167 pagina’s telt 52 hoofdstukken, evenveel als er zondagen in de Heidelberger zijn. Het is samengesteld door dertien theologen die elk vier hoofdstukken voor hun rekening genomen hebben. In het eerste hoofdstuk gaat het erom wat de „diepste troost” is.

Er zijn ook verschillen. De uitgave is niet in vraag- en antwoordvorm opgesteld en is veel uitgebreider dan de Heidelberger. Elk hoofdstuk heeft twee delen: een meer objectief stuk en een meer persoonlijk gekleurd stukje. Het boek volgt niet de lijn van de Heidelbergse Catechismus maar die van het Apostolicum. Het eerste gedeelte gaat over God de Vader, het tweede over God de Zoon en het derde over God de Heilige Geest.

Het belangrijkste zijn de inhoudelijke verschillen. Prof. Jonker gaf tijdens zijn referaat ’s morgens daarvan een voorbeeld. Hij verwees naar pagina 2, waar staat: „Ik kies ervoor dat God bestaat.” Prof. Jonker: „Het gaat hier om een persoonlijke keuze.” In het boek is, aldus de hoogleraar, geen sprake van absolute zekerheid en ook niet van hyperargwaan. Hij stelt dat de Doornse Catechismus geen definitieve waarheid geeft maar meer een boek is met veel stellingen die vragen om te reageren.

De Doornse Catechismus is geen vrijzinnig boek in de oude betekenis van het woord, zei ds. Foeke Knoppers, remonstrants predikant te Naarden/Bussum, in een workshop. Hij noemde, als voorbeeld: „Dat Jezus de zoon van God is, is een van de meest onopgeefbare leerstukken van het geloof.” Die zin getuigt niet van vrijzinnigheid, zei hij.

Hij vindt het boek wel postmodern vrijzinnig in die zin dat het inzet bij het pluralisme en de eigen ervaring, al hield hij wel een aantal slagen om de arm. Het pluralisme zegt dat er geen absolute waarheden zijn. Hij gaf als voorbeeld van een zin met eigen ervaring: „God is wat blijft als alles mij ontvalt.” Zijn opmerking dat het boek nogal ver meegaat met de cultuur van de tijd kreeg brede instemming.