De eerste zegt dat de hele wereld tegen hen is. Dit zijn doorgaans mensen aan de rechterkant van het politieke spectrum. De Amerikaanse president Obama, de Verenigde Naties, de protestantse kerken –om van Groot-Brittannië en de rest van de EU maar niet te spreken– kiezen volgens hen allemaal de kant van de Palestijnen. En dat ten onrechte, want de Arabische wereld en de Palestijnen weigeren het bestaansrecht van Israël te erkennen. Dat er niet alleen kritiek op Israël is, maar ook op andere partijen, ontgaat deze groep Israëliërs. Ze zullen in hun betoog bijvoorbeeld niet vermelden dat westerse regeringen Hamas boycotten.De tweede categorie bevindt zich aan de linkerzijde van de politiek en zegt het omgekeerde. Die groep vindt dat Israël het aan zichzelf heeft te wijten dat het zo in de mangel wordt genomen. De bezetting van de Westelijke Jordaanoever en de afgrendeling van de Gazastrook zijn daaraan debet. Deze Israëliers halen fel uit naar Joodse kolonisten die met goedkeuring van de staat hun nederzettingen steeds verder uitbreiden en het voortbestaan van Israël als Joodse én democratische staat in gevaar brengen. Zolang de bezetting voortduurt, is de gedachte dat de internationale gemeenschap Israël niet zal veroordelen volgens hen een illusie. Verder vinden ze dat de regering-Netanyahu de situatie alleen maar erger maakt.

De derde categorie wordt gevormd door mensen die het allemaal niets kan schelen. Of het aantal anti-Israëldemonstraties in Europa en Noord-Amerika toeneemt en of de VN hun land veroordelen, de aandacht gaat alleen uit naar de loonsverhoging die niet komt, het vinden van beter werk en een betaalbare woning, en naar voetbal.

Deze categorie is vrij tevreden over het kabinetsbeleid. Er is volop werk, de economie bloeit en de veiligheid is gegarandeerd: de raketbeschietingen vanuit Gaza zijn nagenoeg verleden tijd, kinderen kunnen met de bus naar school en gezinnen kunnen in een restaurant eten zonder het risico te lopen te worden opgeblazen door een kamikazeterrorist.

Toen ik onlangs op een receptie met een gesprekspartner mijn visie deelde, was hij het met me eens. Hij voegde eraan toe dat er mogelijk een vierde categorie is: de groep die lak heeft aan de rest van de wereld. De twee Engelse woorden die hij daarbij gebruikte, zal ik hier niet herhalen.