Daklozendokter en GGD–arts Van Laere pleit naar aanleiding van zijn bevindingen voor het eerder opsporen en beter begeleiden van kwetsbare burgers. Dat zou moeten gebeuren met een sociaal–medische benadering. Bij deze aanpak moeten woningcorporaties, schuldhulpverlening, maatschappelijk werk, reclassering en medische zorg samenwerken. „Zonder sociale diagnose geen medische therapie", aldus de arts.Uit zijn promotieonderzoek blijkt dat vooral laagopgeleide, alleenstaande Nederlandse, Surinaamse en Antilliaanse mannen tussen de 25 en 50 jaar een relatief groot risico lopen om dakloos te worden. „Afglijden richting goot neemt toe naarmate iemand kampt met problemen als huurschuld, huiselijk geweld, gedragsstoornissen, lichamelijke en psychische problemen en verslaving", constateert Van Laere.

Leeft iemand eenmaal op straat dan stapelen de gezondheidsproblemen zich op. Volgens van Laere is het sterfterisico van dakloze mannen zeven maal zo hoog als dat van een doorsnee Amsterdammer.

Om sociaal–medische problemen tijdig te herkennen zou de huisarts een meer centrale en coördinerende rol moeten gaan spelen. Die moet worden ingelicht als een patiënt huurschulden heeft, overlast veroorzaakt in de buurt of als er sprake is van alcoholmisbruik en huiselijk geweld. „De huisarts moet weer vaker op huisbezoek. Weer huisdokter worden in plaats van in zijn praktijk blijven", aldus Van Laere.