Een doordeweekse dag in het werkplaatsatelier van Beqwaam in Baarn. Een groepje dames zit startklaar voor hun workshop klussen voor beginners in. Workshopleider Paul Sanders (50) schenkt koffie.Deelnemer Heleen s’Jacob (39) uit Bilthoven nam speciaal een dag vrij. Ze werkt als bouwrechtadvocaat en gaat binnenkort verhuizen naar een idyllisch huis diep in de Veluwse bossen. Deze cursus dient ter voorbereiding, want ze is van plan het een en ander zelf te gaan doen. Deelnemer Jacqueline Ho (50) uit Amstelveen gaat eveneens verhuizen en in haar nieuwe huis wil ze een muur verven, maar daar is ze nog niet helemaal zeker over. „Als ik zelf een muur verf, wat kan er dan fout gaan? Niks toch? Of wel?”

Nee, er kan weinig fout gaan, verzekert Sanders haar. Als ze maar goede voorbereidingen treft en stapje voor stapje te werk gaat. Die voorbereiding is erg belangrijk, benadrukt Sanders. Ze vormt een van de drie V’s, het credo van waaruit Sanders werkt. De drie V’s, dat zijn Voorbereiding, Veiligheid en Vieren. Vieren?

Na elk onderdeel van een klus moet je even pauzeren en vieren wat je gedaan hebt, vindt Paul. Dat is aangenaam én nuttig. „Vaak gebeurt het dat je genietend van je bakje koffie je gedane arbeid overziet en denkt: hé, daar moet dit nog en daar dat. Vieren houdt je scherp.”

Rommelen

Het praktijkgedeelte van de cursus is nog niet eens begonnen, maar de dames bestoken Sanders al met vragen. En daar schamen ze zich niet voor, want als je iets niet weet, dan laat je je uitleggen hoe het moet. Zou die houding mannen meer moeite kosten en zouden ze daarom minder naar de workshops komen? Sanders betwijfelt dat. „Mannen zullen, hoe onwetend ook, altijd eerst zelf gaan rommelen”, geeft hij toe. „Maar mannen hebben toch altijd een soort basiskennis, dat is gewoon zo.”

Ja ja, knikken de dames.

Strijkbout

Tijd voor de praktijk. De vrouwen gaan een plankje verven. Eerst moeten ze van Sanders het hardboard toetakelen, dan mogen ze de gaten weer dichtmaken. Plamuur blijkt grillig, het floept snel uit de gaatjes. Geduld, is het motto.

Dan mag er een schuurpapiertje overheen. Schuurpapier is er in verschillende gradaties, legt Sanders uit. „Kijk, dit is korrel 120, dat betekent dus dat er 120 korreltjes op een vierkante centimeter zitten. En dit hier is héél grof, daar kun je hoekjes mee afronden.” Paul demonstreert het op een plankje. „O ja, eigenlijk een soort nagelvijltje”, knikken de deelnemers.

Sanders laat ook een schuurhulpje zien met een handig handvat en een puntje. „Speciaal ontworpen voor vrouwen”, zegt hij. „Hij lijkt een beetje op een strijkbout”, aldus Ho.

Het verven zelf blijkt nog het minst ingewikkeld. Meer dan een paar streken met een roller en een paar keer heen en weer met de kwast is het niet. Maar het gaat om de ervaring. Wat doet zo’n roller? Hoe voelt zo’n kwast?

Op naar een lesje basiselektronica. Uit muur of plafond komen altijd een blauwe en een bruine elektriciteitsdraad, vertelt Sanders. „Die blauwe is voor de afvoer, de bruine voor de aanvoer, daar staat dus spanning op.”

Sanders laat de vrouwen draadjes strippen en een lampje aansluiten op een kroonsteentje. Het gaat hun allemaal goed af. „Pas op met gekraak”, tipt Sanders. „Soms hoor je thuis een lamp kraken, dat betekent dat de draadjes in het kroonsteentje niet goed vastzitten. Altijd repareren, want als je het laat zitten, krijg je geheid kortsluiting.”

Hoe kortsluiting eruitziet, demonstreert Sanders even later zelf, als hij controleert of er stroom op een fitting staat. Een knal, en duisternis. De stoppenkast werkt in elk geval prima, maar of het hem erom te doen was z’n cursisten dat te bewijzen is even de vraag, want z’n act zag er nu niet bepaald gepland uit.

Soevereinen

Sluitstuk vormt het maken van een zogenoemd Z-plankje, een soort werkblad met links een balkje aan de bovenzijde en rechts een balkje aan de onderzijde. Zo’n Z-plankje ligt altijd solide op een tafel en je kunt er werkstukken goed op vastklemmen. „Altijd gebruiken”, zegt Sanders. „Niet gaan zagen zoals ome Gijs doet, met z’n been op een krukje.”

Balkjes aftekenen, balkjes zagen, bepalen waar de schroeven moeten komen en boren maar. „Dit is écht leuk!” zegt Ho. „Maar hoe weet ik nou hoe diep ik moet boren?” „Dat voel je vanzelf”, zegt Sanders. Een gaatje in het tafelblad bewijst dat niet alle cursisten over die fijngevoeligheid beschikken. Maar Ho doet het prima.

Na het boren volgt het soevereinen, ook een aardig klusje. Soevereinen staat voor het uitdiepen van het boorgat, zodat de schroef er straks mooi invalt. Belangrijk is om dat soevereinen zo gelijkmatig mogelijk te doen, en da’s best lastig. „Tellen”, adviseert Sanders. „Een, twee, drie, vier, stop. En dan bij elk gat hetzelfde.”

Dan nog wat lijm op de balkjes en vastschroeven maar. Tijd om te vieren. De dames zijn tevreden. „Het is erg prettig om te oefenen”, zegt s’Jacob. „Het geeft zelfvertrouwen.”

„Ik ben helemaal blij”, zegt Ho. „Ik ga allemaal gaten boren in mijn oude huis.”