Van der Weijden (61), van beroep bus- en vrachtwagenchauffeur, vertrouwde zijn visie in de loop van de jaren toe aan het papier. „Een zware opdracht”, geeft hij aan. „Omdat die Gods hele gemeente aangaat. Ik ging veel in gebed, liet het werk weer liggen. Maar steeds opnieuw voelde ik die drang.”De aanleiding voor zijn boekje (uitg. De Groot Goudriaan) is een gebeurtenis op een zondagmorgen in 2006. Samen met zijn vrouw liep Van der Weijden –die met enige regelmaat kerkt bij de Gereformeerde Bond in Dordrecht– langs de Kloveniersdoelen, waar vier eeuwen geleden de Nationale Synode werd gehouden. „Op die locatie”, vertelt hij, „kwam er een krachtig woord bij me op, iets wat me enorm aangreep.”

Het bracht hem tot de overtuiging dat er een nieuwe nationale synode nodig is. „Niet als doel op zich, maar als een stap op weg naar eenheid en herstel van Gods gemeente.”

Volgens Van der Weijden, tevens de motor achter het platform ”Eenheid door verootmoediging en verzoening” kan kerkelijke eenheid alleen ontstaan als „de brede gemeente op nationaal niveau” schuld belijdt. „Dan kan het ook plaatselijk tot een doorbraak komen.”

De auteur pleit ervoor dat christenen elkaar in hun woonplaats opzoeken om te bidden, zich te verootmoedigen en te bezinnen, in een niet-institutionele beweging die kerkmuren slecht. „Dit bevordert de gemeenschap der heiligen. We kunnen zo veel van elkaar leren.”

Is herstel van de kerk wel mogelijk vóór de wederkomst van Christus? Van der Weijden: „Die vraag krijg ik wel vaker, maar ik geloof toch dat Hij een toebereide bruid zal vinden en dat Hijzelf dit zal bewerken. Uiteindelijk zal het zijn één kudde en één Herder. Ik ben er diep van overtuigd dat de kinderen van God elkaar voor de terugkeer van Jezus zullen vinden. We mogen in Nederland niet langer met deze verdeeldheid leven. Het zou goed zijn als we om te beginnen de verschillen lieten rusten en elkaar vonden aan de voet van het kruis.”

”Dordt” was een mijlpaal in de geschiedenis, schrijft Van der Weijden in zijn boek. Tegelijk is hij van mening dat er toen „grote fouten” zijn gemaakt. „Wat naar mijn idee vooral fout ging, was dat men meer geredeneerd dan gebeden heeft en ook dat men elkaar uiteindelijk niet begreep. Ik zeg het niet om hun leer goed te praten, maar het was niet goed dat de remonstranten weggezonden werden.”

Israël

De synode, zegt hij, „heeft zich in dingen verdiept die het eeuwig raadsbesluit van God aangaan. Dat had niet gemogen. Verbond en verkiezing zijn eenzijdig toegepast op de kerk, terwijl deze dingen in de eerste plaats alles met Israël te maken hebben.”

„Het ergst vind ik de verdeeldheid in de kerk”, aldus Van der Weijden. „We hebben elkaar niet aanvaard, we zijn liefdeloos geweest.”

Als het over de schuld van de kerk gaat, noemt de auteur ook dat er „geen oog was voor mensen die met een profetische boodschap kwamen. Het profetische geluid van God is meermalen genegeerd.”

Enkele weken geleden woonde Van der Weijden de presentatie bij van de plannen voor een nationale synode door ds. G. de Fijter. Hij heeft goed contact met de voormalige synodepreses van de Protestantse Kerk. „We wachten af hoe God dit alles verder zal leiden.”

Toch zijn er tot op heden twee verschillen, zegt hij. „Niet het instituut kerk, maar gelovigen uit alle kerken moeten de synode beleggen. Verder lijkt het mij te voorbarig om deze synode al in 2010 te houden. Eerst is er een brede verootmoediging en bezinning nodig. Het is mijn verlangen dat we elkaar mogen blijven vinden.”