Ik ben een heel gewone Nederlander. Enkele weken geleden nog afgestudeerd voor mijn studie natuurkunde aan de Radboud Universiteit Nijmegen. Met vrienden op een terrasje een biertje gedronken. Toen mijn buitenlandse vrienden mij die week kwamen opzoeken heb ik ze met plezier een rondleiding gegeven door Nederland, zodat ze een goed gevoel zouden overhouden aan mijn land.Want ik ben een trotse Nederlander. Trots op de mogelijkheden die het land de burgers biedt, trots op het koningshuis, trots op onze friet speciaal en trots op het saamhorigheidsgevoel tijdens carnaval. Ik ben trots op onze ruimdenkendheid.

Ik heb lang geweigerd om door minister Verhagen anders over mijzelf en over Nederland te denken. Maar hij heeft zelfs bij mij het zij-versus-wijgevoel kunnen aanwakkeren.

Ik heb namelijk Iraans bloed. Hierdoor ben ik uitgesloten van deelname aan negen studierichtingen in Nederland. Eventueel kan ik na een wekenlange procedure ontheffing krijgen. Een gevolg van de ”Sanctieregeling Iran” die de minister heeft opgesteld naar aanleiding van een VN-resolutie om gevoelige informatie niet in Iran te laten terechtkomen. Hij vreest namelijk dat ik vanwege mijn Iraanse bloed de kennis die ik op zou doen ter beschikking stel aan het Iraanse atoomprogramma.

Vernederend

De ironie is dat de meeste Iraniërs juist vanwege hun verzet tegen het Iraanse regime naar Nederland zijn gevlucht. Ieder ander die het regime van Ahmadinejad (openlijk!) steunt mag gewoon kernfysica studeren, maar ik en mijn broer die Nederland bij de Natuurkunde Olympiade in Taiwan met trots heeft vertegenwoordigd, mogen dit in ons eigen land niet als afstudeervariant kiezen.

Ook ik zie de noodzaak om gevoelige informatie te beveiligen. Maar gevoelige informatie en staatsgeheimen moeten voor iedereen worden afgeschermd. Daar hoeven we toch geen discriminatie voor in te voeren?

Bovendien, alles wat op de universiteit wordt gedoceerd is gewoon op internet te vinden, daar het om fundamentele kennis gaat. De sanctieregeling is dus niet alleen erg vernederend voor Nederlanders met een Iraanse achtergrond maar ook compleet ineffectief.

Ik dacht dat het opgroeien met de Nederlandse normen en waarden, het vloeiend spreken van de taal, het actief deelnemen aan de maatschappij en mijn Nederlandse paspoort, mij het recht geven om mijzelf als een volwaardige Nederlander te beschouwen. Maar blijkbaar behoor ik tot een bepaalde groep Nederlanders die niet zonder meer te vertrouwen is.

Terwijl er aan de ene kant hard wordt gehamerd op de essentie van integratie, geeft de minister de boodschap af: ”Eens een buitenlander, altijd een buitenlander”. Door mijn machteloosheid en onbegrip slaat mijn vertrouwen in Nederland langzaam om in teleurstelling en woede. En dat is zorgelijk voor de toekomst van zo’n mooi land als Nederland. Want als iemand als ik als boos wordt op de Nederlandse staat, hoe zullen dan allochtonen reageren die al te kampen hebben met identiteitsproblemen?

Ik hoop dat Nederland geen land wordt waarin angst en kortzichtigheid regeren. Laten we een land blijven dat zijn normen en waarden en zijn grondwet waarvoor het in het verleden heeft gestreden, blijft respecteren. Een land waarin mensen worden beoordeeld op hun individuele prestaties. Dat is het minste wat we kunnen doen in deze tijden waarin verdeeldheid al een groot maatschappelijk probleem vormt.

De auteur is afkomstig uit Iran.