Al geruime tijd loopt in Groot-Brittannië de discussie over de vraag in hoeverre mensen die hulp bij zelfdoding bieden te vervolgen zijn. Volgens de letter van de wet kan iemand die hulp bij zelfdoding biedt een maximale gevangenisstraf van veertien jaar tegemoet zien. In de praktijk blijkt er nogal wat onduidelijkheid te zijn over de omstandigheden waarin dergelijke zaken voor de rechter moeten worden gebracht.De kwestie kwam afgelopen juli in een stroomversnelling toen het Britse Hogerhuis bepaalde dat het OM richtlijnen moest opstellen voor vervolging van hulp bij zelfdoding. Debbie Purdy, een terminaal zieke MS-patiënte, had beroep aangetekend tegen de weigering van het openbaar ministerie om uit te spreken of haar echtgenoot zou worden vervolgd als hij haar zou helpen een eind aan haar leven te maken.

Het Britse OM publiceerde woensdag daarom de geëiste richtlijnen, die overigens interimvoorschriften zijn. Het definitieve beleid moet komend voorjaar worden vastgesteld. Volgens de voorschriften blijft hulp bij zelfdoding strafbaar, maar kan onder bepaalde omstandigheden van vervolging worden afgezien. Dat is onder andere het geval als de hulp bij suïcide door een echtgenoot of een naaste vriend wordt geboden.

Hoofdaanklager Keir Starmer benadrukte woensdag dat de richtlijnen „op geen enkele manier euthanasie toestaan.” „Het nemen van een leven van een ander is moord of doodslag en behoort tot de ernstigste misdrijven.”

Desondanks vrezen pro lifeorganisaties dat Groot-Brittannië zich met deze richtlijnen op een hellend vlak begeeft. David Albert Jones, hoogleraar bio-ethiek, waarschuwt voor een „slaapwandelen richting euthanasie.”

De nieuwe richtlijnen zijn overigens niet in Schotland van kracht.