Hij oogt bescheiden, en die indruk wil hij ook graag wekken. Scott Roosevelt (30) schuwt ophef rond zijn persoon, ook al is hij de achterkleinzoon van Franklin Delano Roosevelt, president van 1933-1945. Woensdag was hij in Middelburg om samen met prinses Margriet het eerste exemplaar van het boek ”Four Centuries of Dutch-American Relations” in ontvangst te nemen.Bescheiden. Maar met evenveel gemak knoopt hij na de boekpresentatie een geanimeerd gesprek aan met prinses Margriet. Even later is hij in een drukke conversatie gewikkeld met minister van Buitenlandse Zaken Verhagen, die woensdag in Middelburg een toespraak hield. Na het interview wordt hij nog even aangeschoten door de nieuwe Amerikaanse ambassadeur in Nederland, Fay Hartog-Levin.

Het is tekenend voor Roosevelt, docent geschiedenis aan American High in Fremont, Californië. „Ik heb een jeugd als ieder ander gehad. Maar door mijn afkomst had ik wel de mogelijkheid om veelvuldig speciale personen te ontmoeten en op bijzondere gelegenheden aanwezig te zijn.”

De Oakland Tribune kopte ooit boven een interview met u: ”Uit de schaduw van Roosevelt”. Voelt het ook zo?

„Niet in het normale leven. Wel als docent geschiedenis. De naam Roosevelt komt nu eenmaal vaak voor in de Amerikaanse historie. Als ik de ambtsperioden van mijn overgrootvader behandel, voel ik me toch echt in de schaduw staan.”

Hoe reageren uw studenten op uw afkomst?

„Over het algemeen vrij normaal. Sommigen geloofden eerst niet dat ik een achterkleinzoon van FDR ben. Ik merk wel dat ze met bovengemiddelde aandacht de lessen over de periode-Roosevelt volgen.”

U heeft uw overgrootvader uiteraard niet persoonlijk gekend. Wat vertelden uw ouders en grootouders over hem?

„Zij hebben mij altijd zijn stelregel voorgehouden: we komen uit een welgestelde familie; dat hebben we aan de mogelijkheden van dit land te danken. Dan is het des te belangrijker om iets aan de samenleving terug te geven. Op het persoonlijke vlak vertelden mijn ouders hoe makkelijk hij zijn ‘politieke knop’ kon omzetten. Het ene moment was hij de president; het volgende moment was hij er helemaal voor de familie. Helaas zijn er nog maar weinig mensen die iets uit de eerste hand over hem kunnen vertellen.”

Hoe kijkt u als historicus tegen het presidentschap van Franklin Roosevelt aan?

„Hij heeft vier ambtsperioden gediend, hoewel hij de laatste niet heeft kunnen afmaken. Elk van de perioden moet je in het licht van de tijd zien. De eerste termijn stond vooral in het teken van het bieden van hoop en inspiratie aan het Amerikaanse volk. In de tweede termijn moest hij de Verenigde Staten door een grote economische recessie heenloodsen en richtte hij zijn blik meer en meer op Europa.

Hoewel veel politici in Amerika een isolationistische koers wilden varen, begreep Roosevelt dat de wereld meer verbonden was dan velen dachten. En dat de Verenigde Staten een leidende rol op het wereldwijde toneel moesten spelen.

De derde termijn stond natuurlijk volledig in het teken van de Tweede Wereldoorlog. Het was nogal een stoute beslissing van mijn overgrootvader om zich voor de derde keer kandidaat te stellen. Maar je ziet dan toch dat een land in oorlog een sterke leider nodig heeft en op zo’n moment geen behoefte aan verandering heeft.

Zijn laatste termijn is vroegtijdig geëindigd door zijn overlijden in 1945. Toch heeft hij in die korte periode misschien wel zijn belangrijkste erfenis nagelaten. Op de conferentie van Jalta nam hij samen met Churchill en Stalin belangrijke besluiten over de toekomst van Europa. En hij stond aan de basis van de oprichting van de Verenigde Naties en het opstellen van de Universele Verklaring voor de Rechten van de Mens.”

Als u Roosevelt vergelijkt met andere Amerikaanse presidenten, hoe komt hij er dan af?

„Tja, het is familie, dus dan wek je snel de schijn van bevooroordeeldheid. Toch beschouw ik hem, na Lincoln en Washington, als de belangrijkste president van de VS. Hij was ook het eerste staatshoofd met een ernstige lichamelijke beperking (Roosevelt was gedeeltelijk verlamd door polio, RD). Daarin is hij een geweldige bron van inspiratie voor gehandicapten geweest.”