Dat Edward Kennedy een hoge plaats in de Amerikaanse politiek zou gaan bekleden, leed voor veel Democraten geen twijfel. Na de moord op zijn broers John en Robert, in de jaren ’60, had de mythevorming rond de Kennedy’s ongekende proporties aangenomen. De deur naar het Witte Huis leek voor ‘Teddy’ wijd open.Ambitie kreeg hij met de paplepel ingegoten. Zijn moeder bracht hem het rooms-katholieke geloof bij, zijn vader leerde hem te concurreren. „We willen geen verliezers. In deze familie willen we winnaars”, hield Joseph Kennedy zijn kinderen voor.

Het presidentschap bleek echter niet voor Edward weggelegd. Niet in de laatste plaats doordat Kennedy een aantal keren ternauwernood aan de dood ontsnapte. In 1964 raakte hij ernstig gewond bij een vliegtuigongeluk. Vijf jaar later reed hij met zijn auto van een brug af. Bij dat ongeval verdronk zijn passagier, een jonge vrouw.

Dat laatste ongeluk deed Kennedy politiek de das om. De politicus meldde het ongeval pas na negen uur bij de politie, een feit waarvoor hij tot voorwaardelijke gevangenisstraf werd veroordeeld en dat de speculaties over de toedracht van de crash en zijn mogelijke relatie met de omgekomen vrouw voedde.

Ondanks de geruchtenstroom wist Edward Kennedy zich ruim 46 jaar in de Amerikaanse Senaat te handhaven en uit te groeien tot een alom gerespecteerde, charismatische politicus.

Vóór zijn politieke carrière onderscheidde Kennedy zich niet bepaald in positieve zin. Zo werd hij van de prestigieuze universiteit Harvard gestuurd nadat hij met een examen had gefraudeerd. Ook berichten over alcoholmisbruik, rokkenjagerij en roekeloze stunts deden zijn reputatie geen goed.

Desondanks nam Edward op 30-jarige leeftijd –de wettelijke minimumleeftijd in de Verenigde Staten om senator te kunnen worden– zijn plaats in de senaatsbanken in. Daar wierp hij zich al snel op als voorvechter van burger- en immigrantenrechten, hervorming van de gezondheidszorg en verbetering van de positie van de Amerikaanse onderklasse. Kennedy schuwde bij de talloze wetsvoorstellen die zijn naam droegen samenwerking met de oppositie niet.

Kennedy was een verklaard tegenstander van de oorlog in Vietnam, die hij een „monsterlijke wandaad” noemde. Ook de Amerikaanse inval in Irak keurde de Democratische senator resoluut af.

Het leven van Ted Kennedy kan wellicht nog het beste worden beschreven met een uitspraak van prof. James Sterling Young: „De meeste mensen worden volwassen en gaan dan in de politiek. De Kennedy’s gaan in de politiek en worden dan volwassen.”