Waarom vluchtte je uit Noord-Korea, en hoe? „Ik vluchtte in 1997 via de Chinese grens nadat ik veroordeeld was tot twee jaar dwangarbeid in een mijn. Het oversteken van de grens was erg moeilijk en riskant, maar een kennis die de grenssituatie goed kende heeft me geholpen.”

Hoe waren de omstandigheden in de mijn?

„Veel inwoners van Pyongyang werden voor straf naar de mijn gestuurd. In vergelijking met anderen, die met hun hele gezin naar de mijnen werden gestuurd, was ik er goed van afgekomen. Mijn gezin mocht in Pyongyang blijven omdat mijn misdrijf licht bevonden werd, en ontsnapte zo aan de uithongering.”

Waren veel mensen op de hoogte van de hongersnood?

„De mensen wisten ervan. Toen ik in Pyongyang woonde, hoorde ik dat mensen elders van de honger stierven, maar het was niet iets wat ik met eigen ogen had gezien. Maar toen ik naar de mijn gestuurd werd, zag ik mensen voor mijn ogen sterven.”

In welke mate is het land gemilitariseerd?

„Het is erg zwaar gemilitariseerd. Je ziet overal militairen. De legerdienst begint als je zeventien jaar bent en duurt meer dan tien jaar. Tijdens die periode krijg je je familie maar één of twee keer te zien. Toen ik er nog woonde, vonden de mensen dat acceptabel, en ze waren er trots op in het leger te dienen.”

De bevolking heeft meer belangstelling voor het Westen. Kan de overheid daarmee leven?

„Of Noord-Korea er nu blij mee is of niet, het land wordt afhankelijker van de rest van de wereld en de samenleving wordt minder gesloten. De overheid is zich daarvan bewust.”

Is er contact met buitenlanders?

„De meerderheid van de buitenlanders zijn diplomaten, zakenlui en medewerkers van internationale organisaties, en ze leven allemaal in Pyongyang. Vroeger was er geen contact mogelijk: het was verboden met hen te praten. Als buitenlander kreeg je geen antwoord als je de weg vroeg. Noord-Koreanen gaven geen antwoord uit vrees ondervraagd te worden door de geheime politie. Elke buitenlander wordt immers gevolgd door een gids die hem in de gaten houdt.”

Zijn er krachten voor verandering aan het werk in het land?

„Ik hoor van recente vluchtelingen dat de overheid geen politieke veranderingen wil, maar de samenleving verandert wel: mensen kopen dvd-spelers en computers. Voor de jaren negentig wisten de mensen niets van de buitenwereld, maar dat is aan het veranderen. Nu realiseren ze zich hoe arm ze zijn. Maar hoewel de sociale onrust groeit, hebben ze geen mogelijkheid om die te uiten.”