De componist was spaarzaam in aanduidingen voor de klankkleur; hij geeft alleen globale sterkten aan. Qua registratie kiest de organist soms voor grote contrasten, bijvoorbeeld een plenum tegenover enkel 8-voeten in het eerste deel van Sonate I. Dat zorgt ervoor dat een dergelijk werk een beetje verbrokkeld gaat klinken.De rustige delen weet Van der Kooy heel fraai neer te zetten. Een hoogtepunt vind ik het laatste deel van Sonate III: een prachtige interpretatie met veel rust.

In de overwegend snelle delen (bijvoorbeeld het eerste deel van Sonate IV) hanteert Van der Kooy soms legato en portato door elkaar, terwijl de partituur daar geen aanleiding toe geeft. Daardoor ontstaat een accent op de achtste noten, waardoor je het gevoel hebt dat de muziek niet ‘stroomt’.

Bij Mendelssohn is al vaak gediscussieerd over de zins- of articulatiebogen die in de partituur staan. Vergelijking van verschillende drukken in diverse landen die door de componist zelf zijn nagekeken, geeft ook geen eenduidig beeld. In de fuga’s is dat natuurlijk vooral lastig: Van der Kooy gaat daar op een muzikaal gezonde manier mee om. Zijn tempi vind ik heel natuurlijk; nergens heb je het gevoel dat het anders zou moeten.

De opname laat het rugwerk nogal direct klinken, terwijl het pedaal wat achterblijft. In het booklet is een essay opgenomen over met name de Sonates I en IV waarin duidelijk uit de doeken wordt gedaan in welke historische context deze werken staan en tussen welke opvattingen tegenwoordig gekozen kan worden.

N.a.v. ”Felix Mendelssohn-Bartholdy – Six sonatas for organ, op. 65 – Jos van der Kooy, orgel Bavokerk Haarlem”; Challenge Classics (CC72315); € 17,95.