Drie weken geleden in Napels. Door een van de drukste straten van de stad, bij de ingang van een station van een kabelspoorweg (funicolare) duiken plotseling zes personen op scooters in tegengestelde rijrichting op. Ze dragen bijna allen een integraalhelm. Er wordt hevig geschoten. Een man valt op de grond en sleept zich voort richting de ingang van het station.Schietpartijen zijn aan de orde van de dag in de crimineelste stad van Zuid-Europa. Napels en omgeving wordt al jaren verscheurd door een oorlog tussen de verschillende clans van de camorra, de lokale maffia.

De schietpartij bij het kabelspoorwegstation, analyseerde de politie later, was op het conto te schrijven van de clan van de Ricci, die de suprematie bestrijdt van de groep rond de familie Mariano in een volkswijk in het hart van de stad. De schietpartij was eigenlijk niet meer dan machtsvertoon op het ‘territorium’ van de concurrerende clan. Alleen maar schieten om angst aan te jagen.

Gemiddeld sneuvelt in de camorraoorlog om de twee dagen een bendelid. Dat is niets nieuws. Ook niet dat er soms onschuldige slachtoffers bij vallen. De man die bij deze schietpartij op de grond viel, was ook iemand die er niets mee te maken had. Het was de 33-jarige Roemeense straatmuzikant Petru Birlandeanu die met zijn vrouw richting het metrostation liep, toen de criminelen voorbij stoven.

Birlandeanu werd getroffen in een arm en in de borst. Geholpen door zijn vrouw lukte het hem nog, zich voort te bewegen richting de metro-ingang, maar voor de automatische toegangspoortjes stortte hij neer.

Bij de metropoortjes was het een drukte van belang. Hoewel de gangsters alweer uit het zicht waren verdwenen, probeerden passagiers uit alle macht weg te komen. Maar er was ook een man die rustig kwam aangelopen met een mobiele telefoon aan het oor. Hij praatte druk door het apparaat en draaide zich bij het zien van het lichaam op de grond om en liep weer terug. Een andere pasagier was druk bezig zijn biljet te stempelen, waarbij hij bijna over het lichaam moest heenstappen. Niemand leek zich het lot van de Roemeen en zijn huilende vrouw aan te trekken.

De gehele tragedie zou nauwelijks aandacht hebben gekregen als de bewakingscamera’s van het metrostation niet de gehele gebeurtenis hadden geregistreerd. En belangrijker: als de beelden niet via een bekende internationale videosite over het internet waren verspreid.

De beelden bereikten deze week ook de Italiaanse, traditionele pers. De verontwaardiging in de media en op internetfora is groot. „Ik was trots Italiaan te zijn. Tot vandaag”, schrijft een lezer op de site van Corriere della Sera. „De massa in het station heeft geen angst voor de pistoleros die immers al weer weg waren maar voor de solidariteit”, schrijft Francesco Merlo, commentator van de krant La Repubblica. „De morele ziekte van de onverschilligheid is iets anders en veel erger dan het wennen aan de dood.” De burgemeester van Napels heeft inmiddels een bloemenkrans neergelegd uit respect voor het Roemeense slachtoffer.