Twintig jaar geleden was het eenvoudig. Een regering die geen pottenkijkers duldde, liet geen onafhankelijke verslaggevers toe, muilkorfde de binnenlandse pers en gaf de geheime dienst ongebreidelde vrijheid de gangen van de burgers na te speuren. Een beproefde manier om ongeoorloofde praktijken aan het oog van de wereld te onttrekken.Anno 2009 is dat niet zo eenvoudig meer. Iran is daar een sprekend voorbeeld van. Hoewel Teheran inderdaad buitenlandse media de deur wees en internetgebruik en telefonie aan banden legde, sijpelt het nieuws over betogingen en acties van de oppositie gestaag door.

De BBC ontving de afgelopen week honderden videootjes die met een mobieltje waren opgenomen. Dezelfde filmpjes werden via websites als YouTube binnen enkele minuten online gezet en waren wereldwijd te zien. De Perzischtalige versie van de BBC ontvangt momenteel dagelijks 3000 e-mails, vergeleken met zo’n honderd berichten per dag voor de verkiezingen.

Een centrale rol lijkt weggelegd voor Twitter. Via deze internetfunctionaliteit, die het midden houdt tussen een weblog en een chatbox, stromen voortdurend korte berichten over de situatie in Iran binnen. Een greep: ”Het Iraanse leger begeeft zich naar Teheran”, ”Zojuist schoten gehoord in Teheran”, ”Duizenden verzamelen zich voor nieuwe betogingen”.

refdag.nl/3vandaag.