Susan Fisher van de universiteit van California in San Diego en haar medewerkers kregen inzicht in dat proces door bestudering van koolhydraatmoleculen op de baarmoederwand op verschillende momenten in de vrouwelijke cyclus en de identificatie van een eiwit, L-selectine, op de celwand van het embryo. Deze zorgen ervoor dat de twee oppervlakken op zeker moment als een legpuzzel in elkaar klikken. Het eiwit en de moleculen, zeer gespecialiseerde suikerstructuren, zijn de puzzelstukjes, zei Fisher.

Het suikermolecuul wordt tijdens de cyclus maar korte tijd afgescheiden en dat is het moment waarop het embryo met zijn coating van L-selectine moet aanleggen. „Het moet precies synchroon lopen, anders word je niet zwanger”, zei Fisher.

Het niet aanhechten van de vrucht in de baarmoeder is een van de meest voorkomende oorzaken van het mislukken van een bevruchting. Volgens Fisher haalt maar 50 tot 60 procent van alle zwangerschappen de twintig weken. In driekwart van de vele gevallen waarin het misgaat is een mislukte implantatie de oorzaak.

Fisher zei dat het inzicht misschien kan leiden tot vermindering van het risico op pre-eclampsie (zwangerschapsvergiftiging), in de westerse wereld verantwoordelijk voor de meeste sterfte onder kraamvrouwen. De hoofdoorzaak van de aandoening, die wordt gekenmerkt door hoge bloeddruk, oedeem, uitval van de nieren en toevallen, is volgens Fisher een zwakke aanhechting van de placenta aan de baarmoederwand, waardoor de noodzakelijke verbinding met de bloedvaten van de moeder niet of onvoldoende tot stand komt. „Onze theorie is dat een niet goed verlopen aanhechting van de vrucht ook een minder goede aanhechting van de placenta tot gevolg kan hebben”, zei zij.

Dr. Phyllis Leppert van de afdeling voortplantingsonderzoek van de Amerikaanse gezondheidsdienst zag dezelfde mogelijkheden en sprak van „een nieuw aanknopingspunt.”