Vooraf hadden ze berekend dat de reis 18.000 kilometer lang zou zijn. Maar door tegenwerkende douaneambtenaren, verzakte wegen en extra uitstapjes kwam er 7165 kilometer bij. „Op zo’n afstand maakt dat ook niet meer uit”, vindt Van den Brink.Zijn principe om nergens steekpenningen te betalen, is een van de redenen dat de camper soms een omweg moest maken. „Van dat corrupte gedoe moet ik niets hebben. Voordat de reis begon, heb ik voor al de landen waar we door kwamen een visum moeten betalen en meer betaal ik niet. Zolang je dat maar stug volhoudt, kom je er ook.”

Inderdaad. Derk (60) en Maggie (59) moesten vaak hun paspoort laten zien, maar geen enkele keer heeft het echtpaar smeergeld betaald. Derk kan er smakelijk over vertellen. „In de Westelijke Sahara hield een politieman ons aan omdat we niet waren verzekerd. Maar als we ongeveer 1000 euro aan hem betaalden, zou hij niet moeilijk doen. Ik zei hem: Jij bent moslim, ik christen. We weten allebei dat God dit niet goedkeurt. Waarom doe je het dan? We mochten direct verderrijden.”

Van den Brink zegt dat het bij een dergelijke wereldreis belangrijk is dat „je de zaakjes goed voor elkaar hebt. Bij een controle in Afrika zoekt de politie naar fouten. Maar als je keurig de riem om hebt, een brandblusser bij de hand hebt en de regels niet overtreedt, kunnen ze je nergens op pakken. Toen een agent toch nog om een fooi vroeg, zei ik met vlammende ogen: Wat fooi, je zou míj een fooi moeten geven. Omdat ik alles goed voor elkaar heb! De man schrok van mijn stevige reactie en liet ons snel doorrijden.”

Ervaring

Met het omgaan met Afrikanen hebben de Van den Brinks de nodige ervaring. Derk vertrekt na zijn militaire dienst in 1971 naar Zuid-Afrika om daar als automonteur aan de slag te gaan. Van een Nieuw-Zeelander hoort hij van toeristen die met vrachtwagens door Afrika trekken. Derk solliciteert bij het bedrijf dat de tochten organiseert en wordt aangenomen. „Het was eigenlijk een vorm van backpacken. Ik pikte bijvoorbeeld in Johannesburg een groep toeristen op en reed hen naar de Keniaanse hoofdstad Nairobi. Onderweg had ik allerlei functies: van chauffeur, monteur, gids en dokter tot huwelijksbemiddelaar.”

In 1975 gaat het bedrijf waarvoor Van Den Brink werkt failliet. Hij reist op dat moment met een groep toeristen in Algerije. De reisleider brengt de Britten naar Calais en rijdt door naar zijn familie in Voorthuizen. Vanaf die tijd is hij autohandelaar. In Nederland koopt hij oude, vierwielaangedreven vrachtwagens en rijdt die naar Nigeria. De trip dwars door de Sahara heeft hij een keer of zes gemaakt. De zesde keer wordt Van den Brink overvallen en raakt hij al zijn bezittingen kwijt. „Zelfs de Nigeriaanse politie zat in het complot. Uiteindelijk ben ik geboeid naar de gevangenis afgevoerd. Daar ben ik gelukkig snel uitgekomen, want dat was geen pretje.”

Van den Brink wil het geld dat hij in Nigeria is kwijtgeraakt in dat land terugverdienen. In de buurt van de stad Kano begint hij een autogarage. Hij ontmoet er de Britse Maggie Aspinall, die als onderwijzeres op een basisschool werkt. Het stel trouwt en vertrekt per Toyota Landcruiser naar Randburg, in Zuid-Afrika. „Dat was onze huwelijksreis.”

Kinderen

Het reizen blijft trekken, ook nadat er kinderen worden geboren. „We zeiden tegen elkaar: Als onze jongste vijf jaar is, rijden we naar Nederland. Toen ons tweede kind vijf jaar oud was en we plannen gingen maken, bleek Maggie in verwachting van ons derde kind.”

Als de jongste dochter vijf is, gaat het gezin op weg naar Nederland. De drie kinderen krijgen onderweg les van hun moeder. Maggie: „Toen we na vier maanden terugkwamen in Zuid-Afrika, zijn ze zonder problemen overgegaan naar de volgende klas. In het begin vonden ze het niet zo leuk om te vertrekken, maar achteraf was het geweldig. Ze hadden overal veel reis­verhalen te vertellen.”

Ook de afgelopen reis levert tal van verhalen op. Hij: „In Congo reden we over een heel slechte bergweg. Aan weerszijden was een diepe afgrond. Als ik te langzaam reed, zou de camper onherroepelijk in het ravijn zakken. Vol gas hebben we het moeilijke stuk afgelegd.”

In Nigeria gaat het echtpaar op bezoek bij de familie waarvan Derk destijds zijn garage huurde. „Alles was er veranderd, dus ik kon het huis van die familie niet meer vinden. We zagen er wel een jongen rondlopen. Hij was twee jaar na ons vertrek geboren, maar mijn naam herkende hij direct. Hij had veel over me horen vertellen en kondigde onze komst luidkeels aan.” In Senegal gaat het echtpaar op bezoek bij Zuid-Afrikanen, die daar zendingswerk doen.

Tijdens de reis kan het echtpaar over het algemeen lekker vakantie houden. Heerlijk van de zonsondergang genieten op het strand van Angola. Of zwemmen in water van 30 graden. Dat is bij een temperatuur die schommelt tussen de 30 en de 45 graden heerlijk koel.

Ontberingen zijn er ook. Behalve van lastige douaneambtenaren en corrupte politieagenten heeft het echtpaar de meeste last van slechte wegen. Enkele filmpjes op YouTube en duizenden foto’s getuigen daarvan. In de Democratische Republiek Congo ligt een complete boom over de weg, die de camper met veel moeite wegtrekt. Talloze malen komt de stevige Renault vast te zitten. De truck staat hoog op zijn wielen, maar in bandensporen van meer dan een halve meter diep kan het voertuig niet vooruitkomen.

Eenmaal veilig in Voorthuizen kijkt het echtpaar met vreugde terug op de reis. Over twee weken vertrekken ze per vliegtuig weer naar Zuid-Afrika, omdat hun oudste kleinkind begin juni een jaar wordt. Het echtpaar wil ooit graag met de camper naar de Noordkaap in Noorwegen rijden. En dan? „Tja, onze camper zal toch weer eens terug moeten naar Zuid-Afrika. We kijken wel hoe we dat doen.”

Meer video’s van Derk en Maggie van den Brink