Arthur Blok kan zich helemaal vinden in de uitspraak van Gibran Tueieni, de grote man van de onafhankelijke Libanese krant Al-Nahar, die in 2005 werd vermoord. Met deze woorden begint Libanondeskundige Blok zijn boek ”Morgen misschien” dat gistermiddag in Amsterdam werd gepresenteerd.Blok heeft iets met Libanon. Hij is er geboren, maar werd na zes maanden geadopteerd door een Nederlands echtpaar. Thuis groeide Blok op met Journaalberichten over de Libanese burgeroorlog (1975-1990). Daarna kwam het land op meer positieve wijze in het nieuws en in 2001 ging Blok er wonen. Hij ging in 2004 terug, „omdat ik dacht dat er niets meer te beleven viel.”

Blok had Libanon nog niet verlaten of de Libanese oud-premier Rafiq Hariri werd in februari 2005 vermoord. De moordaanslag op Hariri was het begin van een aantal chaotische jaren.

Toen in 2007 de beslissing viel dat het Hariritribunaal in Nederland zou worden gevestigd, besloot Blok een boek te schrijven over Libanon. Hij legt erin uit hoe de politieke verhoudingen in Libanon liggen en waar de complexiteit van de maatschappij haar oorsprong vindt.

Blok eindigt uiteraard met de huidige problemen. Alle feiten uit het VN-onderzoek naar de aanslag worden door Blok op een rij gezet en geanalyseerd. Ook de opening van het Hariritribunaal in Leidschendam krijgt ruimschoots aandacht.

Blok hoopt dat christenen en moslims de handen ineenslaan om uit de problemen te komen. Een deel van de problemen vloeit voort uit het feit dat in het verleden gemaakte afspraken niet worden nageleefd. Hij noemt als voorbeeld het vredesakkoord van Taif uit 1989, dat bijdroeg aan de beëindiging van de burgeroorlog. „Een aantal afspraken uit dat akkoord is niet nagekomen. Het leger zou worden versterkt en alle milities zouden worden ontwapend. Dat is dus niet gebeurd. Zo heeft de sjiitische partij Hezballah nog altijd wapens.”

Is het daarom reëel te verwachten dat de christenen en moslims de handen ineen zullen slaan?

„De christenen van oud-generaal Aoun hebben een deal met Hezbollah gesloten. Andere christenen doen zaken met soennieten en druzen. Je ziet dus dat coalitievorming mogelijk is en dat geeft hoop voor de toekomst. Eerder stonden de groepen tegenover elkaar. En laten we niet vergeten dat het land nog niet zo lang bestaat. Het is pas in 1943 gesticht, dus moeten we het land misschien wat tijd geven.”

Is Hezbollah er niet op uit alle macht naar zich toe te trekken?

„Hezbollah heeft als enige militie wapens, het voerde in 2006 oorlog met Israël en bezette vorig jaar West-Beiroet. De groep vormt dus duidelijk een probleem. Misschien moet er een grote conferentie komen om gezamenlijk de problemen op te lossen, want er zijn natuurlijk ook buitenlandse machten die zich bemoeien met de gang van zaken in het land: Syrië, Iran, Saudi-Arabië en Egypte. Dat maakt het natuurlijk heel moeilijk, maar tegelijk fascinerend.”

Belangrijk zijn verkiezingen van 7 juni. Wat verwacht u?

„Als Hezbollah en Aoun zetels moeten inleveren is dat een duidelijk signaal van de bevolking dat men erop tegen is dat Hezbollah wapens bezit. Maar het valt moeilijk een voorspelling te doen. Christenen kunnen het niets eens zijn met wat Aoun doet, maar toch op hem stemmen want hij is nu eenmaal de man op wie ze altijd stemmen.”

Mede n.a.v. ”Morgen misschien” door Arthur Blok; uitg. Just Publishers, Amsterdam, 2009; 340 pag, € 24,95.