„Het is eigenlijk niet te bevatten dat zoiets op een schoolplein kan gebeuren. En nog wel op klaarlichte dag.”Zichtbaar ontdaan manoeuvreert Peter de Reus zijn gele bakfiets tegen een boom op het schoolplein van de Amsterdamse Montessori School. Vlak bij de plek waar de politie dinsdag een blauwe tent opzette over het lichaam van de neergestoken overblijfkracht, onder een basketbalmand.

Een medewerkster van de buitenschoolse opvang belde De Reus dinsdagmiddag rond 16.00 uur of hij zijn zoon een uur eerder dan gebruikelijk kon ophalen. „Toen pas hoorde ik wat er was gebeurd.”

Van de tent is niets meer te zien, ook de rood-witte linten zijn verwijderd. Alleen de talloze kinderfietsjes, dinsdagochtend neergezet langs de Emmastraat en de Willem Witsenstraat, bleven vannacht op hun plek, omdat de gealarmeerde ouders hun kind met de auto ophaalden uit school.

De Reus is een van de weinigen die vanochtend op de fiets arriveerden. Hij zegt dat zijn zoon van acht zijdelings iets van de steekpartij heeft gezien. „Hij heeft mij verteld dat hij een man hard zag weglopen. En hoe Leo vervolgens door hulpverleners werd gereanimeerd.”

Of zijn zoon professionele nazorg nodig heeft, zegt De Reus nog niet te weten. „Het is moeilijk te zeggen wat er allemaal omgaat in zo’n kinderhoofd.” De Reus zegt het 69-jarige slachtoffer niet te kennen. „Hij was er alleen tussen de middag en dan ben je als ouder niet hier.”

De meeste ouders verlaten de school even na negenen. „In de klaslokalen is de sfeer rustig, het lijkt wel een normale dag”, zegt een moeder die haar kind heeft weggebracht. „Ondertussen is er wel iemand neergestoken. Voor de ogen van mijn kind. Vanmorgen vroeg hij: Mama, is die man al gevangen? Ik heb gejokt: Ja hoor, maak je geen zorgen. De boef zit vast.”

Voor de kinderen is het goed als alles gewoon doorgaat, zegt de moeder. „Maar ik had vanmorgen graag gehoord wat er is gebeurd.” Net als De Reus heeft ook zij geen beeld van het slachtoffer. „Ik heb hem nog nooit gezien.”

Vader Johan Oostlander zegt in de school summier door een bestuurslid over de achtergronden van het slachtoffer te zijn geïnformeerd. „Naar ik begreep leefde hij erg teruggetrokken. Het schijnt dat de politie na lang zoeken helemaal in Australië een familielid heeft getraceerd. Verder had hij een getinte huidskleur, net als de verdachte. Eerlijk gezegd hoop ik dat ze elkaar ergens van kenden; dat zou betekenen dat hier geen gek heeft ingestoken op een willekeurig slachtoffer.”

Directeur Johan van der Woning van de Willemsparkschool, die net als de Amsterdamse Montessori School en de 2e Daltonschool van de diensten van het slachtoffer gebruikmaakte, spreekt met klem tegen dat de overblijfkracht als zonderling bekendstond. „Leo was een aimabele man, heel vriendelijk naar kinderen toe.”

Sinds ongeveer een jaar huren de drie scholen vier overblijfkrachten in van het uitzendbureau 65+, omdat het moeilijk was het overblijven met ouders en vrijwilligers te organiseren, zegt Van der Woning. „Gekscherend noemden we hen wel eens de bejaarden. Leo was een van hen. Elke dag, behalve woensdag, kwam hij tegen twaalf uur hier. Even na enen vertrok hij weer, maar hij kwam dan altijd eerst naar binnen om even een hand te geven. En om te zeggen dat er geen bijzonderheden waren, dat alles goed was gegaan.”

Bij de ingang van de school ligt een schamel hoopje bloemen: drie bosjes narcissen, drie boeketten en twee losse rozen. De bezorgers zijn onbekend. Net als het slachtoffer voor wie ze zijn bedoeld.