Een groep van zo’n veertig eerstejaarsstudenten Sociaal Pedagogisch Werk van het Hoornbeeckcollege in Goes nam woensdag een kijkje in de keuken van de time-outvoorziening waar dak- en thuislozen een paar weken op adem kunnen komen. De jongeren spraken er met bewoners, timmerden samen met hen een houten mandje in elkaar en verkenden gezamenlijk op mountainbikes de omgeving. „Hakken op de pedalen en gaan”, grijnst een cliënt van Ontmoeting naar de Zeeuwse dames.Eerst probeert teamleider Nico Moree de studenten alvast warm te maken voor een baan bij de stichting. „We hebben grote behoefte aan professionals, want er is veel werk.”Moree gaat het benoemen van de keerzijde van het werken onder dak- en thuislozen niet uit de weg. „Soms heb je maanden geknokt om iemand uit het straatcircuit te krijgen en dan valt-ie terug. Daar ben je kapot van.”

John knikt. Hij is één van de twaalf mensen die nu in Hummelo verblijft. „Als iemand uit de groep het niet heeft gered, kun je aan de personeelsleden zien dat ze ervan balen. Dat is juist zo geweldig van het team hier. Ze werken vanuit de liefde van God.”

De studentes hangen aan zijn lip als de bewoner vertelt over zijn leven, die getekend is door de strijd tegen drugs. „Het was voor mij gemakkelijker om aan een beetje cocaïne te komen dan om naar de huisarts te gaan. Drugs is de witte duivel. Het beheerst je leven.”

John geeft de dames graag een aantal adviezen mee. „Ga nooit boven iemand staan, maar probeer altijd naast mensen te gaan staan. Ik heb vaak meegemaakt dat er op me werd neergekeken, omdat ik een verslaafde ben. Bij Ontmoeting merkte ik voor het eerst dat er mensen zijn die om mij geven. Dat is geweldig. Die boodschap geef ik graag aan jullie mee: Probeer de liefde die jullie van God krijgen aan anderen door te geven.”

Niet naïef
De bewoner waarschuwt zijn Zeeuwse gasten nog wel voordat ze weer vertrekken. „Wees niet naïef. Wij zijn de grootste leugenaars en bedriegers. De verslaving heeft zo’n macht over ons, dat we op allerlei manieren proberen onze begeleiders een hak te zetten.”

„Je moet hier met kleine stapjes tevreden zijn”, benadrukt Moree van stichting Ontmoeting. „Het is voor deze mensen al heel wat als ze weer wat structuur in hun leven kunnen aanbrengen en ze bijvoorbeeld op tijd medicijnen krijgen. Bij ons kunnen ze even op adem komen en rustig nadenken over hun toekomst. Wat dat betreft is het hier voor hen het Tunesië van de Achterhoek.”

„Ik dacht altijd dat deze mensen zich veel afhankelijker zouden opstellen”, stelt Karin Meeuwsen (16) aan het eind van het ochtendprogramma vast. „Ik heb nu een ander beeld van ze gekregen. Ze zijn hier veel actiever bezig dan ik altijd dacht.” Mariëlle de Goffau (18) knikt instemmend. „Ze zijn ook heel zelfstandig. Het lijkt me best moeilijk om ze steeds in de gaten te moeten houden.” Karin: „Je moet echt uitkijken dat ze je niet ondersteboven lopen.”

Niet alleen de studenten zijn zeer te spreken over het bezoek aan Hummelo, ook hun docenten zijn dik tevreden. „Het beeld dat de meeste studenten van deze doelgroep hebben, is vaak behoorlijk negatief”, geeft H. van Hartingsveldt aan. „Nu zien ze in de praktijk dat deze mensen juist kwetsbaar zijn en hulp nodig hebben.” „Je krijgt meer begrip voor ze”, stelt zijn collega L. Tromp vast. „We kunnen in de klas van alles vertellen, maar dit maakt veel meer indruk.”

Ondertussen staat bewoner Hans met een groep meiden te praten over zijn werkzaamheden. „Ik verzorg hier vier geiten, veertig kippen en een gevaarlijke haan. De geiten heb ik Shoarma, Kebab, Slaatje en Pita genoemd. Als ze vervelend zijn, maak ik hen daarmee duidelijk waar ze naar toe kunnen gaan.” Hans gaat met de groep mee op de mountainbike. „Ik ben snel hoor”, grijnst hij. „Ik ben politieachtervolgingen gewend.”