Het was een symbolisch moment, begin juli in de All Souls Church in Londen. In de kerk van de bekende evangelicale theoloog Stott -door het blad Time uitgeroepen tot een van de honderd invloedrijkste mensen ter wereld- vertelde Packer waarom hij tegen de inzegening van homorelaties is. Eerder dit jaar stapte hij uit de Canadese kerk en sloot zich aan bij de behoudende anglicaanse kerkprovincie van Southern Cone in Zuid-Amerika.Packer gaf toen aan dat het besluit van zijn bisschop om homorelaties te zegenen, ingaat tegen het Evangelie van Jezus Christus. „De Bijbel is duidelijk in het aanwijzen van bepaalde zonden, zoals de homoseksuele praxis. Wie wil vasthouden aan het gezag van de Schrift, kan niet langer deel uitmaken van een bisdom waarin zonde wordt geaccepteerd en dat onder ketters leiderschap staat.”

Packer zei het niet erg te vinden dat andere anglicanen hem als een fundamentalist bestempelen. „In de juiste betekenis van het woord ben ik dat ook.”

Reddingsboei
Vijftig jaar geleden maakte Packer in zijn boek ”Fundamentalisme en het Woord van God” al duidelijk dat een fundamentalist iets anders is dan iemand die theologisch rechts van je staat. Christelijk fundamentalisme is ook geen intellectueel harakiri, alsof christenen hun verstand moeten uitschakelen als ze de Bijbel lezen. De echte tegenstelling is volgens Packer niet tussen geloof en rede, maar tussen een gelovig en een ongelovig gebruik van de rede.

Een gezonde theologie houdt dan ook in dat alle standpunten -dus ook over homoseksualiteit- onder de kritiek van de Schrift worden gesteld. „Onze primaire taak is alle woorden van mensen te toetsen aan de autoriteit van Gods Woord, om alleen dat te accepteren wat door de Schrift bevestigd wordt en alles te verwerpen wat de Schrift tegenspreekt.” De Schrift is onfeilbaar: nooit bedrieglijk of misleidend en dus geheel betrouwbaar en waar.

Evangelicalen klampen zich echter niet aan de Bijbelse onfeilbaarheid vast zoals een drenkeling aan een reddingsboei, aldus Packer. „De evangelische zekerheid over de betrouwbaarheid en het gezag van de Schrift is precies hetzelfde soort zekerheid en berust op precies dezelfde basis als de zekerheid van de kerk over de Drie-eenheid of de vleeswording of welke andere katholieke leerstelling dan ook. God heeft die verklaard, de Schrift leert die; de Geest geeft daarvan getuigenis in de gelovigen en zij aanvaarden die in alle nederigheid omdat ze niet anders kunnen. Het is niet aan de christen om er andere opvattingen op na te houden dan wat God gezegd heeft.”

De dominantie van de vrijzinnigheid heeft er volgens Packer toe geleid dat het evangelicalisme, dat in werkelijkheid oud is, als een noviteit wordt gezien. Toch hebben niet de evangelicalen maar juist hun critici het oorspronkelijke geloof de rug toegekeerd. „Dat lijkt op het verhaaltje over de moeder die bij het gadeslaan van de optocht van mening is dat iedereen uit de pas loopt behalve haar eigen zoon.”

Zacht kussen
De All Souls Church in Londen is ook de plaats waar Stott in 1958 zijn boek ”Basic Christianity” schreef. Eerder deze maand verscheen bij de Amerikaanse uitgeverij InterVarsity Press een speciale jubileumuitgave van het klassiek geworden boek, waarin de Engelse predikant de essentie van het Bijbelse geloof behandelt.

De basis van het christen-zijn ligt in het geloof in Christus, aldus Stott. „We moeten op Hem vertrouwen als onze Heiland en ons aan Hem onderwerpen als onze Heer, en dan onze plaats innemen als trouwe kerkleden en verantwoordelijke leden van de gemeenschap.”

Het naamchristendom ziet hij als het „grote christelijke schandaal” van deze tijd. „Grote groepen mensen hebben zich bedekt met een nauwelijks dekkend, dun laagje vernis. Ze hebben zich bij het christendom laten betrekken, genoeg om zich behaaglijk te gaan voelen. Hun godsdienst is als een groot zacht kussen, dat hen beschermt tegen de onaangename harde kant van het leven, en met de mogelijkheid naar behoeven van plaats en vorm te veranderen. Het is niet verwonderlijk dat cynici spreken van huichelaars in de kerk, en godsdienst afwijzen als een vlucht uit de werkelijkheid.”

Dan gaat Stott stap voor stap de betekenis van het werk van Christus na: Zijn lijden, sterven en opstanding, maar ook de verlossing van de mens en het leven als christen.

Het zijn juiste deze Bijbelse waarheden die in de Anglicaanse Kerk onvoldoende aandacht krijgen, vinden veel behoudende anglicanen. Een jonge anglicaan concludeert op zijn website: „Anglicaanse kerkleiders hebben voortdurend geringschattend over de kernpunten van ons geloof gesproken. Packer en Stott zijn daarom relevanter dan ooit.”