Gutiérrez had na het tellen van 97 procent van de stemmen 54,4 procent van het electoraat achter zich. De bananenmagnaat Alvaro Noboa (geen familie van de president) stond op dat moment op 45,4 procent. De opkomst was 72,2 procent. Kort na de toespraak van de president gaf Alvaro Noboa zijn nederlaag toe.

De kiescommissie meldde dat de verkiezingen pas op 1 december volledig worden afgerond. In de stad Riobamba in de Andes gaat de bevolking pas volgende week naar de stembus. De verkiezingen zijn daar uitgesteld, omdat woensdag bij een explosie in Riobamba zeven mensen om het leven kwamen en 300 anderen gewond raakten.

Alvaro Noboa en Gutiérrez scoorden het best in de eerste ronde van de presidentsverkiezingen op 20 oktober en traden daarom zondag tegen elkaar in het strijdperk.

De inmiddels uit actieve militaire dienst teruggetreden Gutiérrez weerhield zich er tijdens de campagne voor de tweede verkiezingsronde van om zich te vergelijken met de Venezolaanse president Hugo Chávez, wiens politieke carrière eveneens begon na een militaire opstand. Eerder verklaarde Gutiérrez nog bij herhaling inspiratie te putten uit het „diepe en oprechte nationalisme” dat Chávez als beleidsgrondslag hanteert.

Gutiérrez’ naaste campagnemedewerkers hebben hun kandidaat er evenwel van kunnen overtuigen dat het niet bepaald verstandig is om Hugo Chávez tot voorbeeld te nemen. Onder meer vanwege Chávez’ wispelturige en impulsieve handelen verkeert Venezuela thans in een haast uitzichtloze economische crisis en raakte ook het politieke leven ontregeld.

Oud-kolonel Lucio Gutiérrez volgde de adviezen braaf op en verruilde het olijfgroene gevechtstenue voor de strakke snit van een driedelig pak. Zo vertrok hij naar de Verenigde Staten om zowel de Amerikaanse regering als de kredietbanken van het land te verzekeren dat hij geen „rare dingen” gaat doen na zijn verkiezingszege. Gutiérrez verklaarde met een glimlach dat hij geen populist is, maar eerder populair: „Ideologische dogma’s zijn niet aan mij besteed. Ik stel alleen voor om de bevolking van mijn land te verenigen rond een gezamenlijke project voor de wederopbouw van Ecuador”, aldus Gutiérrez tijdens een bijeenkomst met bankiers in New York.

Tijdens campagnebijeenkomsten beloofde de kandidaat zijn toehoorders korte metten te maken met de corruptie, die in Ecuador buitenproportioneel mag heten. Volgens Gutiérrez zijn het de traditionele politieke partijen die de macht, en daarmee de strijkstokken, onderling verdelen en zodoende het land een betere toekomst ontzeggen. Columnist Simón Pachano concludeert dat Gutiérrez allerminst de „bevlogen communist” is voor wie zijn opponent Alvaro Noboa de bevolking tot vervelens toe waarschuwde.

„Gutiérrez dankt zijn verkiezing aan het feit dat hij, veel beter dan Noboa, weet wat de kiezer bezighoudt en wat hem zorgen baart. Wanneer Noboa praat over zijn Amerikaanse miljonairsvrienden en het voornemen om hen ertoe te brengen hun geld in Ecuador te beleggen, heeft Gutiérrez het over de viezigheid op straat en de prijs van een buskaartje. Gutiérrez spreekt de taal van het gewone volk”, aldus Pachano.

„Maar net als al zijn voorgangers sinds de democratisering van het land in 1980, zal Gutiérrez het land moeten besturen zonder daarbij te kunnen rekenen op parlementaire steun. De gefragmenteerde volksvertegenwoordiging, waarin maar liefst elf politieke partijen de 100 zetels bezetten, is een notoire dwarsligger, die er soms zelfs plezier in schept om de zittende president te beroven van al zijn daadkracht. Gutiérrez beschikt niet over de steun van een solide partij. Gezien de van oudsher scherpe politieke tegenstellingen is ook het smeden van een solide coalitie vrijwel onmogelijk.”

„De almaar diepere economische en dus ook sociale crisis slaagt er niet in om de politieke klasse wakker te schudden of zelfs maar bewust te maken van de absolute noodzaak om een deugdelijk beleid te formuleren en te implementeren. Het gevolg is een stagnatie van het besluitvormingsproces”, zo stelt Simón Pachano. Niets wijst erop dat er dadelijk iets zal veranderen. En dat maakt het de nieuwe president welhaast onmogelijk om ook maar een fractie van zijn verkiezingsbeloftes na te komen. Het gevolg: een verdere ondermijning van het reeds sterk geslonken vertrouwen van de bevolking in het democratisch bestel.

Als geen land in de regio bewijst Ecuador wat er mis kan gaan wanneer -na een lange periode van dictatuur- de terugkeer naar democratie plaatsvindt zonder nationale cohesie. Het land heeft inmiddels twee „verloren decennia” achter de rug, waarin er eerder sprake was van welvaartsderving dan van -toename. Zelfs de wanhoopssprong van de vertrekkende regering om financieel enigszins orde op zaken te stellen door de nationale munt te vervangen door de Amerikaanse dollar, bracht amper soelaas. Zware schuldverplichtingen beroven de regering van elke kans om de economie via fiscale maatregelen te stimuleren of de sociale pijn te verzachten.