De hoogbejaarde vrouw verbleef in een verzorgingshuis, maar was al heel lang patiënte van de huisarts. Vanaf 2005 ging het met haar gezondheid bergafwaarts; medio 2007 kreeg zij een beroerte en verslechterde haar toestand. Zij wilde niet meer worden opgenomen in een ziekenhuis. Een paar weken later vroeg een andere zoon dan de klager om adequate pijnstilling, omdat zijn moeder vooral tijdens het verzorgen en omdraaien erg veel pijn had.De huisarts, volgens wie de vrouw niet meer kon slikken en daarom geen medicijnen meer kon innemen, besloot een pomp met morfine en dormicum aan te sluiten, waarna de vrouw in een diepe slaap viel en niet meer wakker werd en negen dagen later overleed.

De vragen van het tuchtcollege waren er vooral op gericht om te achterhalen of de huisarts de goede diagnose had gesteld en of er niet te veel dormicum was toegediend. In plaats van de 6 milligram valium die de vrouw voordien slikte, werd meteen 15 milligram dormicum voorgeschreven. Dat had anders en minder gekund, aldus de huisarts. Hij had wel geweten dat de vrouw in slaap kon vallen, maar had dat niet echt verwacht en daar ook niet met de familie over gesproken. Toen twee van de kinderen hem vroegen de pomp weer af te sluiten, zodat hun moeder wakker zou worden en er alsnog afscheid kon worden genomen, weigerde hij dat. „Dat zou nodeloos lijden tot gevolg hebben.”

Tijdens de zitting bleek dat het logboek van de huisarts niet overal even duidelijk was. De arts erkende dit. Zijn advocate stelde dat de zorg voor de patiënte steeds voorop heeft gestaan. „Hij heeft haar naar het einde van haar leven begeleid zoals hij dacht dat het beste was.” Zij vroeg het college de klacht ongegrond te verklaren.”

Uitspraak op 6 november.