Met ontzag kijkt Levi (5) naar het enorme zwaard dat een Romeins legionair uit zijn schede haalt. Hij mag voorzichtig eraan voelen. „De punt is wel scherp”, constateert hij. Van tevoren zag hij al uit naar het bezoek van de militairen. Eerst leek het erop dat hij niet van de afdeling af mocht. Gelukkig bleek het toch te kunnen. De bacterie in zijn ruggenmerg houdt hem al bijna een week in bed. Waarschijnlijk moet hij nog twee weken in het ziekenhuis blijven. Het bezoek van de militairen is een welkome afwisseling. „Heel leuk”, constateert hij.In de hal van het WKZ, zoals het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht wordt afgekort, is het op deze woensdagmorgen rustig. Kinderwagens en maxicosi’s worden van de ene naar de andere verdieping gebracht. Bij de cadeauwinkel in de hal is maar een enkele klant. Ook bij de afsprakenbalies zijn geen rijen te zien. Het is nog volop vakantie in Midden-Nederland.

Dreunende stappen

Vakantie is het niet voor de zieke kinderen in het WKZ. Waar voor leeftijdsgenoten soms verre reizen in het verschiet liggen, of dagjes uit, staan voor hen dagelijks medische zaken op het programma. Vandaag komt het dagje uit echter naar hen toe. Met dreunende voetstappen komt een groepje Romeinen de hal van het ziekenhuis binnen. Speren priemen omhoog, de schilden steken vooruit. Eerst lopen ze echter door naar een zaaltje waar koffie klaarstaat. Tja, ook Romeinen gaan met de tijd mee.

Glimp

Rond halfelf zijn ze terug. Het pleintje buiten het ziekenhuis verandert voor korte tijd in een exercitieterrein. Links, rechts, links, rechts, klinkt het als de soldaten marcheren. Bevelen klinken. De troep trekt om de buitenmuren van het ziekenhuis heen. Niet ter voorbereiding op de strijd die komen gaat, maar om te zorgen dat zieke kinderen vanuit het raam van hun kamer een glimp kunnen opvangen van de legermacht.

Wolvenkop

Bij terugkomst ontstaat opwinding bij de computerende jeugd in de hal. De pc’s, waarop ze het spel Roller Coaster spelen, worden een ogenblik in de steek gelaten. Ze drommen samen rond de militairen. Die nemen ruim de tijd om uitleg te geven. De hele uitrusting passeert de revue. Van de caligae, de leren sandalen met spijkerzool, tot de wolvenkop op de helm van de vaandeldrager. Kinderen mogen voelen aan uitrustingsstukken en zelfs de metalen helmen passen. Dat verloopt niet altijd probleemloos: de pluim op de helm van de hoofdman klapt om en is maar met moeite weer rechtop te zetten.

Muziek

De soldaten groeperen zich rond een meisje dat met bed en al in de hal staat te wachten. Fotografen verdringen zich om een plaatje te kunnen maken. Lubia, een van de met de soldaten meegekomen vrouwen, kondigt aan muziek te willen maken met de in de hal verzamelde kinderen. Het zijn er zo’n dertig. Allen mogen een instrument uitkiezen. Op bevel zetten de gelegenheidsmuzikanten in.

Onder begeleiding van tromgeroffel klinkt een kakofonie aan geluiden. Op de soms bleke kindergezichten verschijnt een lach. Het geroffel gaat steeds sneller. Kinderen proberen het tempo bij te houden met hun kleppers en bellenkransen, maar moeten uiteindelijk opgeven. Een deel van het legioen trekt verder het ziekenhuis in, de groep in de hal achterlatend. Er moeten nog meer kinderharten veroverd worden.