„Het is groot genoeg voor 500 mensen”, legt Jin Hong (43) uit. Hij is directeur van het ziekenhuis van Mian Zhu dat tegelijk een streekfunctie vervult. „Op het ogenblik bieden we onderdak aan zo’n 200 patiënten en 200 familieleden.” De ziekenhuisbedden op de tennisbanen ogen vreemd, maar de patiënten liggen hier koeler dan in de warme noodtenten.Tien minuten rijden van de tennisbanen staat het zwaar gehavende ziekenhuis van dokter Jin. Het is afgesloten zodat niemand het gebouw kan binnenlopen. Het parkeerterrein staat vol met tenten en mensen die medische hulp nodig hebben.

De artsen behandelen de meeste patiënten in de openlucht. In een overdekt hoekje van het parkeerterrein wordt de 28-jarige Zhang Xing Zhi geholpen. Ze heeft een vervelende snijwond aan haar rug die is gaan infecteren. Als de verpleegster haar wond verschoont, knijpt ze in de arm van haar man die haar zachtjes moed inspreekt. Ze kermt een beetje, maar klaagt niet. Een paar meter verderop wordt een vrouw onderzocht door een heel team. Nieuwsgierige kinderen en volwassenen staan eromheen.

Een dokter toont foto’s van net na de aardbeving. Het parkeerterrein lag vol met zwaargewonde patiënten. „We hebben ongeveer 400 operaties uitgevoerd op het parkeerterrein”, vertelt dokter Jin.

Dat viel op dat moment niet mee. „Wij waren zelf slachtoffer en er heerste na de aardbeving grote paniek in het ziekenhuis. Maar zo veel mensen hadden onze hulp nodig dat we onze eigen gevoelens de kop indrukten. Operaties die plaatsvonden tijdens de aardbeving werden afgemaakt en alle 400 patiën- ten werden naar buiten gebracht.”

Anderhalve week na de aardbeving is het eindelijk wat rustiger geworden. „De eerste vijf dagen heb ik nauwelijks geslapen”, zegt Jin. „Gisteren was de eerste dag dat ik een beetje kon rusten.” Hoewel het plafond en de muren van het ziekenhuis op veel plekken instortten, kwamen wonderbaarlijk genoeg alle patiënten en personeelsleden er zonder schrammetje van af.

Een klein ziekenhuis in het nabije stadje Honwang had minder geluk. Het stortte volledig in. De directeur wist onder het puin vandaan te kruipen, maar het kostte hem meer dan een dag om hulp te vinden. Chinese militairen haalden slechts drie van de dertig patiënten en personeelsleden levend onder het puin vandaan.

De meeste ziekenhuizen in het rampgebied zijn of ingestort of zwaar beschadigd. „We hebben in feite geen ziekenhuis meer”, aldus Jin. „We geven alleen eerste hulp en sturen de meeste patiënten door naar ziekenhuizen in De Yang, Jian Yang en Chengdu.” Dat zijn alle drie steden die nauwelijks schade hebben ondervonden.

Hij weet niet of zijn ziekenhuis kan worden gerestaureerd of moet worden herbouwd. „In ieder geval gaat het een heel lange tijd duren voordat we weer een bruikbaar ziekenhuis hebben”, zegt Jin.

Met zo veel verwoeste of beschadigde ziekenhuizen is de aardbeving vooral een ramp voor de gezondheidszorg in de regio. Gezien de enorme problemen die de medische sector hier de afgelopen anderhalve week heeft moeten overwinnen, heeft hij echter waarlijk wonderen verricht. Hoewel er aanvankelijk grote angst was voor besmettelijke ziekten, hebben de autoriteiten dit gevaar weten te voorkomen.

Een leger van artsen en verplegers is neergestreken in het rampgebied. Overal staan blauwe tenten met dokters waar mensen onmiddellijk naartoe kunnen; zelfs op de meest afgelegen plekken op het platteland. Mannen in witte pakken met grote tanks op hun rug lopen regelmatig door de kampen en straten om alles de desinfecteren. Bacteriën en virussen krijgen geen kans om zich te verspreiden.

„De maatregelen van de overheid zijn heel effectief”, zegt Jin. „We hebben maar een paar patiënten met diarree gehad en de situatie is volledig onder controle. Alles is er nu op gericht ziektes te voorkomen.” Hij klinkt optimistisch. „Ik ben vol vertrouwen dat we deze aardbeving te boven komen.”

Zijn medewerkers zijn al net zo positief. Ondanks de ellende om hen heen wordt er luidruchtig gepraat en veel gelachen. ’s Avonds na een lange dag werken bezoekt een ambulance een klein ziekenhuis op het platteland. Na uitwisseling van informatie wordt er een tafel buiten gezet met eten en drank. Binnen korte tijd heerst er een opgewekte sfeer. „Wij komen deze aardbeving te boven”, klinkt het steeds weer.