„De hoofdpersoon in de boekenreeks is Maarten Koning, die op het instituut is komen te werken omdat er nu eenmaal geld verdiend moest worden. Voskuil tekent hem als een ongelukkig man. Niettemin smeert Maarten elke dag zijn boterhammen om op zijn werkplek opnieuw een dag te slijten en met zijn collega’s als in een schaakpartij zetten te herhalen. In het schaakspel luidt de regel dat het remise is na drie keer herhaling van zetten. In de boeken van Voskuil bestaat die regel niet en draait het kantoorleven onverdroten door. Behalve dan dat er af en toe iemand sterft. 5000 bladzijden lang blijven mensen vrijwel onveranderd in het leven staan.”(…)

„Zo kan de romancyclus ”Het Bureau” ons zomaar aan het denken zetten over het reilen en zeilen in onze eigen gemeenten. In hoeverre zijn ze nog werkplaatsen van de Heilige Geest, van wie we vieren dat Hij is uitgestort? Is het nieuwe jaarprogramma voor de gemeente een kwestie van het jaartal aanpassen naar het jaartal plus één? Is de lijst met huisbezoeken een lijst die ik afvink? Wat is het belangrijk om onze werkzaamheden in de gemeente te peilen op diepgang en op zinvolheid. Waarom doen wij het zo en niet anders? En die peiling dan alsjeblieft niet uit te voeren binnen het klassieke en oersaaie schema: oud versus nieuw. Het viel me in de afgelopen dagen opnieuw op dat aan de dag van het pinksterfeest tien dagen van gebed vooraf gingen. En na Pinksteren bleef het gebed een pijler waarop de gemeente rustte: …en wijdden zich aan het gebed (Handelingen 2:43). Wat een beweging zit er in: zonen en dochters profeteren, jongeren zien visioenen, ouderen dromen dromen. Het criterium: de God van de grote daden moet bekend gemaakt worden. Ergens moet de vraag gaan klinken: wat heeft dit toch te betekenen? Voor minder mag de kerk het niet doen. Anders wordt ze tot bureau.”

Paulus
Zendelingen moeten de culturele context van de ontvangers serieus nemen, vindt Dick Kroneman, Bijbelvertaler in Papoea. In Paulus, het zendingsblad van de Gereformeerde Gemeenten, benadrukt hij dat zendelingen de taal en cultuur van de doelgroep goed moeten leren kennen.

„Verder is het nodig dat de mensen toegang krijgen tot de Bijbel in een taal die ze goed kunnen begrijpen. Bijbelvertaalwerk en alfabetiseringswerk in de stamtaal zijn dan ook zeer belangrijk voor zowel de verbreiding als de verdieping van het geloof. Het eigenlijke evangelisatiewerk begint meestal veel eerder, tijdens de eerste maanden en jaren nadat het eerste contact is gelegd, wanneer de zendelingen de stamtaal nog maar nauwelijks kennen. Tijdens deze fase is van belang dat de zendelingen het vertrouwen winnen van de doelgroep. Naarmate ze de taal en de cultuur beter leren kennen, kunnen ze het Evangelie duidelijker uitleggen.

Ecclesia

Dr. H. Klink besteedt in Ecclesia, orgaan van de Stichting Vrienden van Kohlbrugge, aandacht aan de jaren 1948 en 1968. In beide jaren hadden gebeurtenissen plaats die de wereld drastisch hebben veranderd.
„De afgelopen week werd aandacht besteed aan twee gebeurtenissen die weinig met elkaar te maken lijken te hebben: het zestigjarig bestaan van de staat Israël en het feit dat veertig jaar geleden de studentenprotesten in Parijs plaatsvonden, die leidden tot de val van de regering-De Gaulle. Beide gebeurtenissen hebben gemeen dat zij de wereld drastisch hebben veranderd. De studentenrevolte kwam voort uit een geest van grote onvoldaanheid met de maatschappij van die dagen. Ze had een apert antiautoritair karakter en stond in het teken van individualisme.”

(…)

„De tweede gebeurtenis waar men bij stilstond was de stichting van de staat Israël. Wie had durven denken dat kort na de Tweede Wereldoorlog de staat Israël zou ontstaan? Tien jaar daarvoor zei Hitler in een van zijn woede-uitbarstingen dat het hem erom te doen was een eind te maken aan de gedachtenis van de God van de Sinaï, de God van de Joden, die ook het Westen bevoogd had. Het is hem niet gelukt, ook al is het door hem dat maar liefst 6 miljoen Joden het leven verloren. De stichting van de staat Israël werd dan ook gezien als een wonder. Op de dag van Israëls zestigjarig bestaan zei Shimon Perez in een interview: „Kijk, wij hebben geen Akropolis gebouwd, wij hebben ook geen piramides gemaakt. Maar wij maakten een boek, dat bestaat uit slechts 169 woorden. Het zijn de Tien Geboden. Die kun je niet zien, maar ze vormen het fundament voor de wereld. Zonder dit fundament heeft Europa geen toekomst en de wereld ook niet. Waar naar deze geboden geluisterd wordt, is er een garantie voor rust en vrede. Wil men het ons gunnen om naar deze geboden te kunnen leven?”

Je vraagt je af: wie spreekt er in Europa nog zulke woorden! Het was tegen deze geboden dat Hitler zich keerde. Het waren deze geboden die het in de studentenrevolte moesten ontgelden. Het zijn dezelfde geboden, waarvan Christus zei: „Meent niet, dat Ik gekomen ben om de geboden af te schaffen, Ik ben gekomen om ze te vervullen.” Waar in Israël zulke woorden als door Shimon Perez gesproken worden, kon dit volk wel eens dichter bij Christus staan dan die westerse landen, die nu door het revolutionaire denken van de afgelopen eeuwen meer en meer vervreemden niet alleen van het Evangelie maar ook van de Wet van God. Hoe het in de toekomst allemaal zal gaan, in Europa en in Israël, is onbekend. Wie erover nadenkt, kan het gaan duizelen. Duidelijk is dat de wereld in de afgelopen zestig jaren drastisch veranderd is en dat er krachten in het spel zijn, waar niemand echt vat op heeft. Maar hoe vaak is niet gebleken dat juist in zulke situaties de verheerlijkte Christus als de Pantocrator aan het werk was, die bleek toe te werken naar een uitkomst die voor ons mensen onberekenbaar is.”