Beste collega Veldhuis,Terwijl ik uw brief lees, komt een jeugdherinnering bij mij boven: een vriend draait tijdens het schaken ineens het bord om, zodat alle stukken eraf rollen. Hij wijst op de andere kant van het bord en zegt doodleuk: ik wil liever dammen. Zo wilt u nu de zaken nog eens helemaal vanuit een andere invalshoek benaderen!

Op de man af stelde ik u vragen over de trouw van God aan Zijn volk. Ook wilde ik graag weten hoe Gods beloften aan Israël volgens u vervuld worden. Naar mijn overtuiging zijn díé punten voor het gesprek in de synode van doorslaggevende betekenis. Helaas gaat u daaraan voorbij. Kwam het vuur misschien te na aan de schenen van de vervangingstheoloog? U kiest opeens liever voor het dambord van het internationaal recht (zie hierover het artikel van dr. De Blois, RD 31-03-08). Aan wat de diepste opdracht van de kerk is, dreigen we zo niet toe te komen.

U wilt graag dim-dammen over geluiden uit de linkse synagoge. Wat is het dan geestig te zien hoe snel u zich dingen eigen kunt maken. Immers, nu wilt u plotseling spreken over „álle Joden, zonder onderscheid.” Wat ik daarvan terug heb? De Eeuwige wil zich ontfermen over allen. Wíj moeten ons echter niet associëren met mensen die heulen met de vijanden van het Joodse volk. Zij lijden aan wat de Amerikaanse psycholoog George E. Rubin noemt het Stockholmsyndroom: slachtoffers van de Arabische haat gaan zich vereenzelvigen met hun potentiële moordenaars. Uri Avenery is daarvan een duidelijk voorbeeld. Uit heel zijn optreden blijkt hoe hij met zelfhaat vervuld is. Triest dat zijn antizionistische stellingen gretig gebruikt worden om Israël schade toe te brengen. Kwalijk dat zo’n man op de kerkendag van de PKN in 2004 een podium kreeg.

Naïm Ateek opereert vanuit zijn pro-Palestijnse centrum Sabeel agressief richting Israël. Els van Diggele schrijft: „regelmatig vergelijkt hij Israël met de nazi’s” (”Heilige ruzies”, Amsterdam, 2007, blz. 153). In zijn eigen boek ”Recht en gerechtigheid. Een Palestijnse bevrijdingstheologie” (’s-Gravenhage, 1990) schrijft Ateek dat „sommige methoden van onderdrukking die de Staat Israël hanteert tegen de Palestijnen vergeleken kunnen worden met de methoden die de nazi’s tegen de Joden gebruikten. De onderdrukten zijn de onderdrukkers geworden.”

Ter ondersteuning van zijn beoordeling verwijst hij naar de Oostenrijks-Joodse psychiater Viktor Frankl, die opmerkt dat gevangenen die bevrijd waren uit de concentratiekampen zich begonnen te gedragen als hun beulen (blz. 219). Zo erg is het dus wel!! Vandaar mijn stelling: Je mag best kritiek op Israël hebben, als het maar niet onbetamelijk wordt. Het optreden van Israëli’s vergelijken met nazipraktijken is apert antisemitisch. Alsof Israël de kwade opzet heeft de Palestijnen uit te roeien!

De support van de alom gerespecteerde bisschop Desmund Tutu doet daar niets aan af. Volstrekt ten onrechte spreekt hij frequent over de apartheid in Israël. Er staan immers nergens in Israël racistische bordjes: ”voor Arabieren verboden” en de zogenaamde apartheidsmuur is in werkelijkheid een hek ter beveiliging van de burgers. Van de infame beschuldigingen van de beschermheer van Sabeel moeten we ons nadrukkelijk distantiëren. Hopelijk gebeurt dat op de komende synode. Anders zie ik het donker in.

Met vriendelijke groet,

Ds. G. H. Abma