De soorten worden getypeerd als kwetsbaar, bedreigd of levensgevaarlijk bedreigd, en volgens die typeringen gerangschikt. Tot de categorie levensgevaarlijk bedreigd zijn ’bevorderd’: de nomadische Saiga-antilope, die leeft in de steppen en woestijnen van Centraal-Azië, een wilde kameel uit China, de Ethiopische watermuis, de Iberische lynx en twee giersoorten.

Het buikpotig weekdier is de afgelopen twee jaar bijgeschreven op de lijst van verdwenen soorten. Hetzelfde geldt voor twee nijlpaardsoorten die in 1500 voor het laatst gezien zijn, een nertssoort die sinds 1860 niet meer is waargenomen en een ganzensoort die alleen op het eiland Réunion voorkwam. Woordvoerster Xenya Cherny zei dat het soms lang duurt voordat een soort uitgestorven wordt verklaard, omdat wetenschappelijk moet worden vastgesteld dat hij niet meer voorkomt.

Het tijgerstaartzeepaardje en de artisjokcactus uit Mexico behoren tot de soorten die op de lijst van kwetsbare soorten terechtkwamen. Het aantal bedreigde apen is sinds 2000 gestegen van 120 tot 195. Bijna de helft van deze soorten leeft in Azië, vijf van de zeldzaamste in Vietnam.

De International Union for Conservation of Nature and Natural Resources, zoals de IUCN voluit heet, is een samenwerkingsverband van gouvernementele en non-gouvernementele organisaties in zo’n 140 landen. Haar Rode Lijst wordt samengesteld door zo’n 7000 specialisten, die in bijna alle landen van de wereld onderzoek doen. Zij hebben vastgesteld dat in de afgelopen 500 jaar ongeveer 811 soorten zijn verdwenen. Sommige, zoals de dodo, zijn al lang geleden van het toneel verdwenen. Andere komen alleen nog voor buiten hun natuurlijke omgeving, bijvoorbeeld in dierentuinen.

De IUCN heeft zo’n 18.000 soorten en ondersoorten in de wereld bestudeerd. Dat lijkt heel wat, maar is slechts een fractie van het totaal. Er bestaan naar schatting 14 miljoen soorten, waarvan er nog maar 1,75 miljoen zijn gedocumenteerd.

Twee soorten die op de lijst als uitgestorven stonden vermeld, blijken dat bij verrassing toch niet te zijn. Een wandelende tak die sinds 1920 uitgestorven was gewaand, is in 2001 weer gesignaleerd en in 2000 werd in het grensgebied van Duitsland en Oostenrijk een kleine populatie gevonden van de Beierse woelmuis, die in 1962 voor het laatst was gezien.