Dat blijkt uit Duitse, Britse en Amerikaanse documenten die nu pas zijn vrijgegeven, meldde het Duitse weekblad Der Spiegel maandag. De regeringen in Bonn, Washington, Londen en Parijs waren bevreesd voor PCI–ministers in de Italiaanse regering die geheime NAVO–documenten zouden lezen. Als alternatief voor steun aan een staatsgreep werd uitsluiting van Italië van het NAVO–lidmaatschap overwogen.De PCI, destijds de grootste communistische partij van West–Europa, had bij de regionale verkiezingen in 1975 bijna 34 procent van de stemmen gekregen, net iets minder dan de christendemocratische Democrazia Cristiana (DC). Bij de parlementsverkiezingen in 1976 kreeg de DC uiteindelijk toch weer bijna 39 procent van de stemmen; de PCI bleef met ruim 34 procent in de oppositie.

PCI–voorzitter Enrico Berlinguer, een van de grondleggers van het eurocommunisme, hield afstand van de Sowjet–Unie en bekritiseerde het beleid van het Kremlin. Ironisch genoeg was men daar in Londen niet blij mee. Onder die omstandigheden was het niet mogelijk Moskou zo ver te krijgen dat het de groeiende PCI onder de duim zou houden, klaagde de toenmalige Britse premier James Callaghan. Ook was een onafhankelijke PCI aantrekkelijker voor de kiezers dan apparatsjiks aan de leiband van Moskou.

Tijdens de Koude Oorlog gaf het Westen miljoenen steun aan de Democrazia Cristiana die in Washington de indruk wist te wekken dat Italië zonder de DC ten prooi zou vallen aan de PCI en het Warschaupact, het militaire verbond van Oostbloklanden. Onverdeeld blij waren ze niet in Washington met hun katholieke bondgenoten in Italië, blijkt uit de nu vrijgegeven documenten. Henry Kissinger, eerst veiligheidsadviseur, later Amerikaans minister van Buitenlandse Zaken, vormde de DC met haar „corruptie en gebrek aan discipline" het grootste probleem van Italië. De DC ging begin jaren negentig ten onder tijdens het smeergeldschandaal Mani Pulite (Schone Handen).