De twee politici beschuldigden elkaar van „propaganda”, „verzinsels”, „verdraaiing” en het vertellen van „sprookjes.”

Voorzittend rechter May moest herhaaldelijk ingrijpen, niet alleen voor de goede orde van het proces, maar ook omdat Milosevic voor de zoveelste keer afdwaalde van het onderwerp van de tenlastelegging: oorlogsmisdaden in Kroatië in 1990/92. Zo haalde Milosevic er een debat in het Kroatische parlement in 1887 bij. Dat ging over het gebruik van het cyrillische alfabet door de Serviërs.

Milosevic liet weten dat Mesic een crimineel is, die zelf in het beklaagdenbankje hoort wegens zijn rol bij het uiteenvallen van het oude, grotere Joegoslavië. Mesic was daarvan in 1991 de laatste president. Mesic daarentegen vindt Milosevic, toen president van Servië, een oorlogshitser, die stukken land wilde afpakken van Kroatië. Hij zou alleen maar gedaan hebben alsof hij het uiteenvallen van Joegoslavië wilde voorkomen.

Voor wat betreft de feiten waren de beweringen van Milosevic en Mesic vaak diametraal tegenovergesteld. Zo zei Mesic dat het Joegoslavische leger, dat door Milosevic werd gedomineerd, tal van Kroaten zou hebben ontvoerd naar Servië, waar die in kampen zouden zitten. „Er worden nog 3300 Kroaten vermist”, aldus de president.

Volgens Milosevic is en was er echter in Servië geen enkel kamp voor Kroaten. Integendeel, in Kroatië zouden er 221 kampen voor Serviërs zijn. „Ik heb een cadeau voor de heer Mesic”, zei Milosevic en reikte een kaart over waarop de vermeende kampen staan.

Milosevic beschuldigde Mesic er ook van dat hij de opdracht heeft gegeven tot enkele politieke moorden in Kroatië, en noemde namen van slachtoffers. Mesic zei dat hij met die moorden evenveel te doen had als met de „moordaanslag op Lincoln.”

Mesic is het eerste staatshoofd in functie dat komt getuigen voor het VN-hof in Den Haag.