Het opvangcentrum in het Limburgse is niet los te zien van de persoonlijke afkickgeschiedenis van Maastrichtenaar De Waal (54). „Tweeëndertig jaar lang ben ik alcoholist geweest. Ik dronk op een gegeven moment zeventig, tachtig glazen per dag. Dat is wel iets meer dan het gemiddelde”, zegt hij eufemistisch.In de reguliere opvang raakte hij niet van zijn verslaving los. „Dan zat ik weer een poos in zo’n kliniek, soms wel vier maanden. Na mijn ontslag ging ik direct naar mijn stamkroeg en begon mijn verslaving weer.”

Totdat hij vijf jaar geleden in het christelijk afkickcentrum De Hoop in Dordrecht werd opgenomen. „Daar kick je in één klap af, cold turkey heet dat. Je krijgt de eerste dagen wel wat librium, maar dat is omdat het echt niet zonder kan. Zo raakte ik los van de alcohol. Maar de grootste verandering is dat ik Jezus leerde kennen. Dát heeft mijn leven echt veranderd, en dat van mijn vrouw, die alle ellende van mijn verslaving heeft meegemaakt.”

Toen De Waal zo’n drie jaar geleden bezig was met Bijbellezen en gebed, ervoer hij dat God tot hem sprak. „Ik moest zelf iets in Zuid-Limburg beginnen, voor de vele alcoholisten hier. Mijn vrouw kreeg op hetzelfde ogenblik zo’n woord. Toen begon onze zoektocht.”

De Waal startte ambulante begeleiding van verslaafden in zijn kerk, de pinkstergemeente Immanuëlkerk. „Mijn vrouw organiseert hulp voor de familie, de partners, ouders, kinderen van de verslaafden.”

Ook verzamelde De Waal een aantal geestverwanten om zich heen, met wie hij de Stichting De Ommekeer oprichtte.

De Ommekeer wilde de zorg binnen de muren van een instelling brengen. De cliënten betalen een eigen bijdrage met behulp van hun persoonsgebonden budget. „We werken tot nu toe met allemaal vrijwilligers.”

De zoektocht naar het gebouw verliep wonderlijk. „Een vrouw die betrokken was, kreeg een visioen van God. Ze zag een gebouw met torentjes, in het groen gelegen op een berg. Toen we weken later met haar in een auto rondreden, ontdekte ze in Cadier en Keer het klooster. „Daar staat het gebouw dat ik heb gezien”, riep ze uit.”

Elke woensdag ging een groep rond De Waal bidden bij het klooster. „God gaf toen de verzekering dat wij het gebouw konden kopen. Het teken daarvan was een regenboog. Die zagen we niet direct, maar na een week, toen wij er weer kwamen.”

Het klooster van de Orde van het Heilige Hart van Jezus kwam in de verkoop omdat de monniken in het klooster te oud werden om het gebouw te onderhouden. „Zoals dat hier zo vaak gebeurt.” Het geld voor de aankoop werd opgebracht door de diaconieën van de protestantse gemeenten in Zuid-Limburg.

Maandag werd het contract getekend. Eén pater blijft nog om het gebouw te beheren. „Het bijzondere is dat het gebouw in 1915 werd opgericht als een ”sanatorium voor drankzuchtigen”. Die functie heeft het gebouw overigens maar drie jaar gehad. Nu krijgt het zijn oorspronkelijke bestemming terug.”

De Ommekeer heeft inmiddels een rijkserkenning voor de zorg, maar geen subsidie voor de gebouwen. Voor het verbouwen van het klooster is nog ongeveer 300.000 euro nodig. Stichting De Hoop, waarmee De Ommekeer nauw samenwerkt, is maandag een fondswervingsactie begonnen.

Ook in de hulpverlening werkt De Ommekeer nauw samen met de Dordtse instelling. „Wij bieden een minder intensieve vorm van begeleiding dan De Hoop. De cliënten moeten in onze woon- en leefgemeenschap meehelpen. Dit is naar het model van Horeb in Beekbergen, dat ook met De Hoop samenwerkt. En onze christelijke identiteit is dé meerwaarde.”

De Waal werd 21 jaar geleden volledig afgekeurd voor arbeid. Hoe ondergaat hij nu al zijn activiteiten? „Ik voel me als herboren. Elke dag is in Gods hand.”