Tot die opmerkelijke conclusie komt bioloog C. van der Hoeven, die deze week aan Wageningen Universiteit promoveerde op een onderzoek naar de kosten en de effectiviteit van wetenschappelijk onderzoek in het regenwoud. Van der Hoeven vindt de methoden die biologische wetenschappers nu gebruiken om populaties bedreigde diersoorten vast te stellen, onpraktisch en duur.Tot nu toe staan jagers en natuurbeschermers lijnrecht tegenover elkaar. Van der Hoeven ontdekte echter dat plaatselijke jagers zeer nauwkeurig weten welke dieren in een bepaald gebied leven en hoeveel van elke soort. Hij liet jagers in Kameroen van dertig zoogdiersoorten de aantallen schatten. Die kwamen precies overeen met de aantallen die via de klassieke wetenschappelijke methode waren verzameld.

Van der Hoeven: „Een wetenschapper loopt een vaste route door een gebied en noteert hoeveel dieren van welke soort hij ziet. Op basis daarvan schat hij het totale aantal dieren en stelt dan vast hoe kwetsbaar die soort is.”

Veel eenvoudiger is, aldus de bioloog, te kijken wat er op de plaatselijke markt wordt betaald voor bijvoorbeeld een stuk olifantenbil. Een hoge marktprijs voor het geschoten wild in combinatie met de door jagers gemaakte schatting van het aantal beesten, levert een betrouwbaar beeld op van de mate van bedreiging, stelt Van der Hoeven.

De Wageningse bioloog heeft bovendien vastgesteld dat er beter met lokale jagers valt te praten als ze meewerken aan het onderzoek. „Er is meer begrip als natuurbeschermers later terugkomen met een lijst van diersoorten waar ze niet op mogen jagen”, zegt hij. Bejaging vormt het grootste risico van diersoorten die met uitsterven worden bedreigd.