De uitzetting is de jongste ontwikkeling in een onstuimige politieke carrière waarin Sharif achtereenvolgens werd afgeschilderd als legerprotegé, bondgenoot van islamitische extremisten en democratisch gekozen despoot.De ex-premier vloog maandagvan Londen naar Islamabad tegen de wil van Musharraf, die Sharif in 1999 na een geslaagde couppoging in ballingschap naar Saudi-Arabië stuurde. Waarschijnlijk zal het besluit om Sharif opnieuw naar Saudi-Arabië te sturen voor de rechter worden aangevochten, maar het maakt duidelijk dat het Musharraf ernst is met zijn verklaarde vastbeslotenheid te verhinderen dat Sharif zijn strijd tegen de dictatuur vanaf Pakistaanse bodem kan voeren.

Sharif is afkomstig uit Lahore, waar hij opleidingen aan een rooms-katholieke middelbare school en het prestigieuze Government College volgde. Na zijn studie rechten ging hij de politiek in. Onder wijlen de militaire dictator generaal Zia-ul Haq schopte Sharif het tot premier van Punjab, in politiek opzicht de belangrijkste provincie. In de jaren ’90 werd hij tweemaal tot premier van het land gekozen, maar lag voortdurend overhoop met presidenten en legerbevelhebbers. Uiteindelijk leidde een poging om Musharraf als legercommandant af te zetten in 1999 tot zijn val. Musharraf greep de macht en stuurde Sharif naar Saudi-Arabië.

Analisten omschrijven Sharif als een geduldige netwerker die ondanks zijn langdurige ballingschap zijn machtsbasis in Punjab wist te behouden. Doordat zijn rivaal Benazir Bhutto met Musharraf praat over machtsdeling, in de hoop op die manier het premierschap in de wacht te slepen, kan Sharif zich laten voorstaan op zijn standing als democraat.

Sharif geldt niet als een visionair politicus, maar hij heeft een zeker charisma en een zekere populariteit, een zeldzame eigenschap in de huidige generatie Pakistaanse politieke leiders. Veel van de gebutste gele taxi’s die de Pakistaanse steden onveilig maken werden gefinancierd met behulp van een microkredietregeling die onder Sharif werd gelanceerd om banen te creëren.

Critici herinneren zich zijn rancune tegenover politieke tegenstanders en de corruptiebeschuldigingen aan zijn adres. Zij beschuldigen hem ervan even intolerant en autoritair te zijn als de generaals die hij wil laten terugkeren naar de kazernes.

Sharif bewees na zijn herverkiezing in 1997 de democratie een grote dienst door de presidentiële bevoegdheid om de regering naar huis te sturen af te schaffen, een recht waarvan in de jaren ’90 driemaal gebruik was gemaakt en dat onder Musharrafs presidentschap in ere werd hersteld. Tegelijkertijd dwong Sharif als premier zowel een president als een opperrechter van het hooggerechtshof tot aftreden. Ook probeerde hij zo’n strikte partijdiscipline in te voeren dat zelfs collega’s hem dictatoriale neigingen verweten.

Sharif nam in ballingschap wraak op Musharraf door zich te verbinden met een coalitie van zes islamitische partijen die fel gekant is tegen de samenwerking tussen Islamabad en Washington en de NAVO-oorlog in Afghanistan. Hij probeerde tegelijkertijd twijfels in het Westen over zijn houding tegenover de taliban en al-Qaida te verminderen: „Het is niet mogelijk de terreur te bestrijden zoals de heer Musharraf dat doet”, aldus Sharif tegenover CNN. „Hij heeft de dreiging van terreur nodig voor zijn overleving. Wij zullen strijden uit overtuiging.”