Europees commissaris Solbes (monetaire zaken) twijfelt echter aan de wetenschappelijke waarde van het onderzoek dat door Nature is uitgevoerd. Bij de commissie zijn tot op heden nog geen klachten binnengekomen. Solbes’ woordvoerder zegt verder dat Nature zeven proefpersonen, waarvan bekend is dat zij een nikkelallergie hebben, gedurende 72 uur lichamelijk contact heeft laten houden met de twee muntstukken. „Dat is niet realistisch. Niemand heeft zo lang contact met muntstukken.”

Volgens Nature is echter vooral de afgifte van nikkel na kort gebruik gevaarlijk en niet het pure en langdurige contact met het lichaam. Dit gevaar zou volgens de experts van Nature nog groter zijn doordat naast nikkel ook andere metalen in de 1 en 2 eurostukken zijn verwerkt. Dat vergroot juist de verspreiding van nikkel, zo zeggen de wetenschappers. Solbes heeft nu andere experts om een tegenoordeel gevraagd.

Nog vóór invoering van de euro maakte Zweden grote bezwaren tegen het gebruik van nikkel als grondstof voor de muntjes van 10, 20 en 50 cent. Volgens Zweedse experts zouden personen die veel munten in handen krijgen, zoals caissières, daardoor een verhoogd risico lopen op huidkanker.

Door het hevige Zweedse protest werd uiteindelijk zogeheten ’noords goud’, een legering van brons, tin en veel lagere hoeveelheden nikkel, gekozen als grondstof voor de stukken van 10, 20 en 50 cent. Kort na een besluit daarover van de Europese ministers van Financiën kondigde Zweden echter om politieke redenen aan de euro voorlopig niet in te voeren.

De woordvoerder van Solbes zegt dat maar in 8 procent van de euromunten nikkel is verwerkt. Van de oude valuta van de twaalf eurolanden bevatte 75 procent van de muntjes nikkel. In negen van de tien oude Franse muntstukken was nikkel gebruikt. Hetzelfde gold voor vier van de vijf Belgische muntjes.