Media schatten het aantal deelnemers aan de nationale campagne op miljoenen. Volgens sommige Colombiaanse media deden zelfs veertig van de 43 miljoen inwoners van het land mee aan de demonstraties en manifestaties, zoals het gezamenlijk claxonneren.Ambtenaren kregen vrij om mee te kunnen doen. Het openbaar leven kwam praktisch tot stilstand.

Opgeroepen tot het protest hadden de katholieke kerk en nabestaanden van elf politici die onlangs tijdens hun gijzeling om het leven waren gekomen. Zij waren ontvoerd door de extreem linkse Revolutionaire Strijdkrachten van Colombia (FARC).

De conservatieve president Alvaro Uribe was bij de centrale manifestatie in de hoofdstad Bogota. Verwanten van ontvoerde personen vinden dat het staatshoofd zich te hard opstelt tegen de FARC. Daardoor zou een uitwisseling van ongeveer vijftig politici, agenten en miliitairen tegen FARC–gevangenen zijn mislukt. Onder de ontvoerde politici bevindt zich sinds 2002 een voormalige kandidate voor het presidentschap, de Frans–Colombiaanse Ingrid Betancourt. De FARC–strijders zien kidnappingen als een wapen in hun al decennia voortslepende strijd tegen de overheid.

Veruit de meeste ontvoeringen zijn echter het werk van criminelen. Zij verkopen hun slachtoffers vaak aan andere bendes, die dan losgeld eisen.