In de boeken staat dat het leger in 1945 bij een dreigende Amerikaanse invasie granaten uitdeelde aan bewoners van het zuidelijke eiland Okinawa met de opdracht zichzelf daarmee van het leven te beroven, liever dan zich over te geven aan de Amerikanen. De commissie zei dat er geen bewijs is dat het leger mensen tot zelfmoord dwong en dat het daarom misleidend is het leger er verantwoordelijk voor te stellen.De beweerde groepszelfmoorden op Okinawa worden onderschreven door getuigenverklaringen en historisch onderzoek. Historici zeggen ook dat burgers tot zelfmoord werden gedreven door regeringspropaganda, die hun wijsmaakte dat de Amerikaanse soldaten gruwelijke misdaden jegens hen zouden begaan.

Conservatieve krachten die de laatste jaren in de weer zijn om de Japanse oorlogssmetten onder het tapijt te vegen, ontkennen elke verantwoordelijkheid van de regering en het leger voor de zelfmoorden, tot woede van overlevenden van de slag om Okinawa, die van eind maart tot en met juni 1945 duurde en meer dan 200.000 soldaten en burgers het leven kostte.

‘Als de (Japanse) soldaten niet waren gekomen, hadden mensen geen zelfmoord gepleegd’, zei Fumiko Miyamura, die aan de omroep NHK vertelde getuige te zijn geweest van een groepszelfmoord. ‘Proberen ze ons te laten vergeten wat er in de oorlog is gebeurd? Dit verhaal moet blijven.’

De Japanse frontbordelen waar tijdens de oorlog vrouwen uit Korea, de Filipijnen, China en Nederlands-Indië als seksslavinnen werkten en waar op dit moment weer veel om te doen is, worden in de geschiedenisboeken aangestipt, maar over dwang of directe bemoeienis van de overheid bij de bordelen wordt gezwegen.