Al vele jaren combineert Cherie Booth (53) een succesvolle carrière als mensenrechtenadvocaat met de zorg voor haar gezin van vier kinderen. Hiernaast staat ze continu in de schijnwerpers als vrouw van een van ’s werelds bekendste politici. In haar drukke leven speelt geloof -Booth is praktiserend rooms-katholiek- een belangrijke rol. „Het speelt geen direct zichtbare rol in mijn dagelijks werk, maar het beïnvloedt wel wie ik ben en wat ik doe.”Het rechtswezen is voor Booth van essentieel belang voor een goed functionerende democratie. „Een van de belangrijkste zaken voor elke samenleving is dat er een niet-corrupt systeem van wetten bestaat. Deel uit te maken van dit rechtswezen is en blijft een grote eer.”

De rechtzaken waarbij zij betrokken is, bezorgen haar geregeld negatieve publiciteit. Zo verdedigde zij eerder dit jaar de islamitische leerlinge Shabina Begum, die van school werd gestuurd omdat zij haar jilbab, een lang gewaad dat het hele lichaam behalve de handen en het gezicht bedekt, niet wilde afdoen.

Veel christenen kiezen voor een baan in het rechtswezen vanuit een sterke idealisme. Hoe kijkt u daar tegen aan?

„Ik hoop dat ik nog steeds een idealist ben. Ik vind dat alle advocaten hun werk aantoonbaar moeten doen vanuit de juridische beginselen van rechtvaardigheid en gelijkheid. Het is belangrijk dat het rechtswezen op een integere manier opereert, volgens duidelijk vastgestelde principes. Een van de belangrijkste zaken voor elke samenleving is dat er een niet-corrupt systeem van wetten bestaat. Een systeem waarin advocaten kunnen zeggen wat zij vinden, in het belang van hun cliënt en de samenleving als geheel. Om deel van dit rechtswezen uit te maken, is en blijft een grote eer.”

Hoe beschouwt u uw werk als advocaat?

„Aan de ene kant heeft het veel voordelen. Je bent zelfstandig, je bent eigen baas, je kunt ook een echt verschil maken in de samenleving. Dit laatste is voor mij erg belangrijk, omdat ik rechten ook als academisch vak interessant vind, zoals het formuleren van wetten. Daarnaast vind ik het geweldig om betrokken te zijn bij enkele spraakmakende rechtszaken. Natuurlijk kent het werk ook nadelen. Als zelfstandige heb je geen inkomen als je niet werkt, bijvoorbeeld bij ziekte of zwangerschap.”

Op welke rechtszaken bent u het trotst?

„Als advocaat draait het allemaal om je laatste rechtszaak, daar word je op afgerekend. Je leeft dus heel erg in het heden en denkt na over wat je volgende zaak wordt. Maar terugkijkend zou ik zeggen dat ik geluk heb gehad betrokken te zijn geweest bij enkele prominente zaken inzake de wet- en regelgeving over discriminatie van werknemers op de arbeidsmarkt. Ik ben ook trots op een aantal zaken die betrekking hadden op het onderwijs: zo had ik de allereerste zaak in behandeling over dyslexie, waar de lokale overheid een verkeerde diagnose had gesteld. Verder was ik recentelijk betrokken bij een meisje die van school werd gestuurd omdat ze zich niet hield aan het voorgeschreven schooluniform. Als moslima eiste ze het recht op om een jilbab, een lang gewaad dat het hele lichaam behalve de handen en het gezicht bedekt, te dragen. Kortom, een aardige mix.”

Hoe vindt u een balans tussen uw drukke baan en het gezinsleven?

„Ik vind het heel belangrijk dat je in je leven een goede balans hebt. Workaholics die bij wijze van spreken de klok rond werken, zijn wat mij betreft zielige figuren. Gelukkig heb ik als advocaat een hoop flexibiliteit in de manier waarop ik mijn tijd indeel. Door internet kan ik bijvoorbeeld gemakkelijk later in de avonden werken. Ik ben namelijk niet zo’n vroege vogel. Maar volgens mij is de mogelijkheid van flexibele arbeidsuren een van de grote voordelen van leven in de 21e eeuw.”

Wat zijn voor u belangrijke rust- en ontspanningsmomenten?

„Als student ging ik graag uit naar ”dancing disco’s”, zoals dat toen heette. Nu ben ik daar mee gestopt. Sinds ik zo veel in de publieke arena moet treden, is een gezellige avond voor mij eigenlijk een avond met mijn gezin thuis. Daarnaast ga ik graag naar het theater: opera of ballet. Dat heb ik altijd gedaan en zal ik ook blijven doen. Mijn ouders waren acteurs, dus was ik vaak in de buurt van het theater.”

Als echtgenoot van Tony Blair bent u natuurlijk continu betrokken bij de politieke arena. In 2005 moedigde toenmalige president Bill Clinton u zelfs aan u kandidaat te stellen voor het Lagerhuis. Ambieert u een dergelijke loopbaan?

„Bill bood me inderdaad zijn steun aan, en zei zelfs dat hij campagne voor me zou voeren. In 1983 was ik parlementskandidaat voor het district North Thanet in Kent (Zuid-Engeland, red.), maar werd ik verslagen door een kandidaat van de Conservatieve Partij. Na diezelfde verkiezing werd mijn man volksvertegenwoordiger. Sinds die tijd fungeer ik dus als vrouw van een parlementariër, en dat is voldoende voor mij. Ik hoef niet nog meer betrokken te raken bij de politiek dan ik al ben.”

Welke eigenschappen moet volgens u een goede politicus hebben?

„Ik volg hierin het advies van mijn man, die zegt dat het belangrijk is dat je al werkervaring moet hebben opgedaan voordat je in het parlement terechtkomt. Je moet beschikken over levenservaring. Tony vindt het idee van een carrièrepoliticus maar niks. Overigens maakt iemands achtergrond helemaal niet uit: iedereen kan politieke interesse hebben. Ik weet nog goed dat mijn man recent de kans kreeg om Mick Jagger (zanger Rolling Stones, red.) te ontmoeten. Hij vond dit geweldig en wilde graag met hem over zijn muziek praten. Maar uiteindelijk bleek dat Mick het alleen maar met Tony over de politiek wilde hebben!”