Een zelfverzekerde Brown hield een krachtige redevoering waarin hij steun betuigde aan het beleid van premier Tony Blair, maar zich tegelijkertijd profileerde als een politicus met een eigen stijl en eigen ideeën.De afgevaardigden gaven hem na afloop een staande ovatie, een teken dat hij hen niet had teleurgesteld. Of de positie van Brown voor het partijleiderschap nu zodanig is dat hij geen rivalen meer heeft te duchten, is nog onduidelijk.

Brown stelde zich op als een politicus van het midden, een positie die suggereert dat hij net als Blair van mening is dat Labour zich moet richten op de gematigde kiezers als de partij regeringsmacht wil behouden. Maar hij zocht ook de steun van traditioneel links met verklaringen over het belang van sociale rechtvaardigheid en armoedebestrijding.

Brown opende de toespraak met een verwijzing naar een gevoelig onderwerp, zijn soms moeilijke relatie met Blair. Brown ontkende eerder dat hij achter een partijrebellie zat die de premier begin september noopte het achterste van zijn tong te laten zien en zijn aftreden aan te kondigen, maar velen geloven dat Browns positie en de rivaliteit tussen beiden daar alles mee te maken had.

Brown had veel lof voor Blair en noemde hem een visionair leider, maar erkende dat hun relatie hoogte- en dieptepunten kende. „Wanneer in de loop van die jaren verschillen van inzicht iets afdeden aan de zaken waarom het ging, betreur ik dat en ik weet dat ook voor Tony geldt”, zei Brown.

Brown stelde zich vierkant achter Blairs beleid inzake Washington en Irak op, hoewel velen binnen de partij Blair volgzaamheid verwijten met betrekking tot het Witte Huis. „Tony, je leerde ons iets anders en je had het opnieuw bij het rechte einde”, aldus Brown. „De wereld veranderde na 11 september. Niemand kan neutraal blijven in de strijd tegen terrorisme en wij in Groot-Brittannië hebben nieuwe internationale verantwoordelijkheden.”

Brown stelde dat Labour zich nooit schuldig mag maken aan antiamerikanisme, maar kwam linkse critici tegemoet door op te merken dat het parlement, niet de premier, het definitieve besluit over oorlogvoering behoort te nemen. Blair passeerde in 2003 het parlement toen hij besloot het Britse leger samen met het Amerikaanse leger Irak te laten binnenvallen.

Binnen Labour bestaat scepsis of de soms introverte Brown in staat zal zijn het gezelschapsmens Blair te doen vergeten en of hij het kan opnemen tegen het zelfverzekerde jeugdige wonderkind van de Conservatieven, David Cameron. Brown kreeg het meeste applaus toen hij zei zich te verheugen op de gelegenheid de Tories van repliek te dienen. Hij greep ook de gelegenheid aan om Cameron een hak te zetten, door op te merken dat hij zelf in de politiek was gegaan omdat hij een verschil wilde maken, niet om beroemd te worden.