Het land wordt zodoende meegezogen in een nieuw conflict, terwijl het net bezig was aan een comeback. In de eerste helft van het jaar steeg de hoeveelheid toeristen met 50 procent. Dat is nu in één klap weg.Uit de hele wereld komt kritiek op de strijdende partijen. De internationale gemeenschap ziet de ontvoering van twee soldaten als „uiterst onverstandig”, de vergeldingsactie van Israël als disproportioneel.

Alle Arabische landen werken achter de schermen hard en hebben een vergadering gepland. Opmerkelijk is dat Saudi-Arabië de schuld volledig bij Hezbollah legt.

In Libanon draait de propagandamachine op het tv-kanaal van Hezbollah Al-Manar overuren, ondanks een aanval op het gebouw. Hezbollahchef Hassan Nasrallah heeft zich de afgelopen 24 uur niet laten zien.

Op andere Libanese tv-stations is veel kritiek. De oppositie krijgt na jaren gelijk dat Hezbollah het land zou meesleuren in een conflict. Een woordvoerder van Hezbollah stelde vrijdag op de tv-zender Al-Jazeera dat de partij slechts een gevangenenruil wilde afdwingen en geen militaire campagne op het oog had.

Politici in zowel Libanon als Syrië blijven vooralsnog muisstil. De Libanese oppositie, die bijna driekwart van het parlement bezet, hoopt dat Hezbollah wordt verslagen.

De Libanese politieke partijen zitten al maanden in een ”nationale dialoog” met Hezbollah, dat ook ruim twintig zetels heeft in het parlement en zelfs in het kabinet zit. Maar in deze dialoog weigerde de partij akkoord te gaan met het inleveren van wapens en op te gaan in het nationale leger.

Tijdens de besprekingen in het pinksterweekeinde laaide prompt het geweld aan de grens op. Zoals gebruikelijk liep het toen nog met een sisser af, een zware vergeldingsactie zoals nu voorzag niemand.

Hezbollah gijzelde Libanon door iedereen die zich tegen Hezbollah uitsprak, te bedreigen. Ook het implementeren van resoluties van de Verenigde Naties bleek onmogelijk zonder de steun van militieleider Nasrallah.

Ontwapenen
De VN eiste al in 2004 (in resolutie 1559) dat alle militante groepen in het land zich zouden ontwapenen. Ondanks een meerderheid slaagde de Libanese regering van Foad Siniora er niet in dit voor elkaar te krijgen. Siniora werd openlijk tegengewerkt door de pro-Syrische president Emile Lahud.

Het kabinet kan zich -zeker in dit stadium- nog niet collectief uitspreken tegen Hezbollah. Dan valt het kabinet, en zou de macht van Hezbollah wel eens kunnen toenemen. Siniora heeft vrijdagmiddag van president Bush te horen gekregen dat het geweld van Israël snel stopt als Libanon het nationale leger in het grensgebied stationeert.

Donderdagnacht en vrijdagmorgen werden de bombardementen geïntensiveerd. Naast het vliegveld en de belangrijkste snelweg naar buurland Syrië moeten diverse sjiitische wijken van Beiroet en dorpjes in het zuiden eraan geloven. De christelijke bevolking van de Libanese hoofdstad werd door middel van flyers door het Israëlische leger gewaarschuwd uit deze gebieden weg te blijven.

Stroomversnelling
De ontwikkelingen in het kleine en politiek sterk verdeelde Libanon zijn in een stroomversnelling geraakt. Het is vooralsnog niet duidelijk of en hoe buurland Syrië direct bij het conflict is betrokken. Het voornemen van Israël is duidelijk: de Hezbollah breken en eisen dat Libanese leger zijn verantwoordelijkheid neemt.

Veel Libanezen zijn bang voor wat er komen gaat. Angst is er voor Hezbollah. Als de partij dit overleeft, kan ze de publieke opinie naar haar hand zetten. Ook is er angst voor de brute aanvallen van het Israëlische leger.

Het past natuurlijk niet bij een staat met democratische ambities om een door Syrië en Iran geleide militie in het grensgebied de dienst te laten uitmaken.

Hezbollah, of dat wat er straks nog van over is, staat voor de keus: doorvechten tot de laatste snik en nog langer het land gijzelen, of de wapens inleveren en zich aansluiten bij het nationale leger. Voor Israël is de maat duidelijk vol. Als het niet goedschiks kan, dan maar kwaadschiks.