München is chic, maar heeft zijn ”Gemütlichkeit” daarbij niet verloren. De stad is modern, maar schroomt tegelijkertijd niet zijn koninklijke verleden uit te stallen. München -afgeleid van het Duitse Mönche, in het Nederlands monniken- heeft talloze kerken, maar eveneens allerlei trendy clubs.Als een magneet trekt de stad bezoekers uit binnen- en vooral buitenland aan. De vroegere Franse president De Gaulle zei eens toen hij in München te gast was: „Dit is pas een echte hoofdstad.” Een van de trekkers is de Engelsche Garten, die met zijn 370 hectare een van de grootste stadsparken ter wereld is.

Dagjesmensen zullen al dwalend door de stad eerder stuiten op de Hofgarten, die met amper 6 hectare het in omvang moet afleggen tegen de Engelse tuin, maar die het qua entourage wint. Het stadspark is een oase van rust, opgenomen in een perfect afgestemd architectonisch geheel met een prachtig uitzicht op de Theatinerkirche, de koepelkerk die bepalend is voor het mediterraan aandoende stadsbeeld van de Beierse hoofdstad.

De Hofgarten is in de zeventiende eeuw aangelegd als paleistuin van de zogenaamde Residentie, het koninklijk paleis van het Beierse vorstenhuis de Wittelbachs. Het paleis werd in de Tweede Wereldoorlog voor een groot deel verwoest, maar is in een tijdsbestek van veertig jaar volledig gerestaureerd. Vandaag wonen er in de Residenz geen telgen van de Wittelsbachs, maar biedt het paleis onderdak aan verschillende musea waar apart voor moet worden betaald.

De actievoerders die zich ’s middags aan het bier in de Hofgarten laven hebben geen oog voor de Residenz en de Theatinerkirche. Hun werk zit er voor vandaag weer op. Zij hebben een uur lang geprotesteerd tegen het sociale beleid van Stoiber. „Lees wat er staat: een bloedzuiger, en dat is hij. Maar wij kunnen zijn bloed wel drinken”, zegt een van de betogers. Ondanks het feit dat het park zich midden in de stad bevindt, hoeft niemand moeite te doen zich verstaanbaar te maken. De muur die rond het park is gebouwd, dempt al het lawaai van het stadsverkeer.

Wat opvalt is dat de bezoekers van de Hofgarten amper oog hebben voor de tuin. Het terras onder de dakplatanen, lindes en kastanjebomen trekt hen meer dan het park. Het is meer een pleisterplaats, waar de mensen bijkomen van de hectiek van de stad. Toch is ook de tuin die in het noorden en westen is omgeven door gaanderijen met in totaal 125 bogen de moeite waard. Aardig is ook het Dianapaviljoen in het midden van het park. Veel toeristen zien het niet. Zij zien alleen de menukaart met tal van biersoorten.

Een paar tafels verderop laaft een Deens gezin zich aan bier (pa en de twee zoons), mineraalwater (ma) en Seven-up (dochter). Ze hebben ’s ochtends wat kerken afgesjouwd. Vooral onder de indruk waren ze van de Michaelskerk, waar de Beierse koningen begraven liggen. „Het praalgraf van Ludwig II is enorm. Wat een poppenkast”, zeggen de jongens.

De moeder verheugt zich op het winkelen straks in de Maximilianstraat. Pa heeft nog niet zo’n haast. Het bier smaakt hem prima. „Kleiner dan een halve liter schenken ze hier niet. Dat is toch prachtig en dan al die soorten. Dat is toch ongekend.” Met een blik op zijn vrouw: „Straks moet ik eraan geloven als we gaan winkelen, maar vanavond ben ik weer aan de beurt als we de traditionele Weisswurst gaan eten in een Bierkeller. Dat moet geweldig zijn. Natuurlijk met een pot bier erbij.”