De met veel tamtam in het leven geroepen vertegenwoordiging van jongeren is bijna twee jaar na de instelling verworden tot een kweekvijver voor foute politici. Direct na de verkiezingen staken geruchten de kop op over fraude bij de stembusgang in het district Nickerie. Bij de verkiezing van de jeugdambassadeurs zou het er eveneens niet geheel fris aan toe zijn gegaan.Dat was de aanzet tot een onophoudelijke reeks incidenten, die het vermoeden doen rijzen dat de leden van het NJP goed hebben gekeken naar hun grote broeders en zusters in de Nationale Assemblee, het Surinaamse parlement. In krantenkolommen en radio- en televisie-uitzendingen rollen ze met de regelmaat van de klok schaamteloos over elkaar heen in een poging hun gelijk te halen in de zoveelste ruzie.

Grootste smet op het NJP is echter het slippertje van de volksvertegenwoordiger uit het district Sipaliwini, die vanwege een seksueel misdrijf achter de tralies verdween. Een pijnlijke aangelegenheid voor een instantie die het goede voorbeeld moet geven in de richting van jongeren.

En dan is er nog het quorumspook, een fenomeen dat in de Nationale Assemblee al jaren ronddwaalt en waardoor vergaderen vaak onmogelijk is. Ook de jongeren hebben schijnbaar moeite om tijdens vergaderingen een meerderheid van vijftien leden te laten opdraven. En als dat aantal al wordt gehaald, dan is een deel voor het einde van de bijeenkomst alweer vertrokken „wegens andere verplichtingen.”

Hoewel menigeen zich dus niet voor de volle 100 procent inzet voor het werk van volksvertegenwoordiger, krijgen de parlementariërs een alleszins redelijke (zeker voor een Surinaamse jongere) maandelijkse vergoeding. Ze strijken iedere maand tussen de 200 en 300 euro op, een veelvoud van wat een bejaarde als oudedagsvoorziening van de overheid krijgt.

Een groot deel van de Surinaamse jongeren is logischerwijs niet te spreken over de handel en wandel van hun vertegenwoordigers. „Ze zitten er echt niet voor ons, ze denken alleen aan hun eigen voordeeltjes en hopen via deze weg in het echte parlement te kunnen komen, om nog meer te kunnen stelen”, zegt de 22-jarige Carl. „Ik heb ze nog geen enkele keer met de rug recht voor de belangen van Surinaamse jongeren zien opkomen. Een stelletje slapjanussen is het, dat in de voetsporen treedt van de politici die ons land in de ellende hebben gestort.”

Monique (19) deelt zijn mening: „Ik dacht twee jaar geleden echt dat via het jongerenparlement onze stem te horen zou zijn. Los van alle schandalen maken onze vertegenwoordigers reizen naar het buitenland waar niemand het nut van inziet. Hoe vaak hebben ze zich in Suriname ergens laten zien? Bijna nooit! Ik schaam mij echt als ik ze bezig zie.

Van mij mag het NJP worden opgedoekt. Het geld dat wordt bespaard, kan men gebruiken voor de wederopbouw van het binnenland na de watersnoodramp. Dan komt het in ieder geval beter terecht.”

Melvin Bouva, voorzitter van het Nationaal Jeugd Parlement, geeft toe dat er een hoop mis is. „We lopen te veel naast onze schoenen. We moeten beseffen dat we er voor de jeugd zijn. Dat mis ik bij sommige parlementariërs. Daarbij komt dat de politiek het parlement heeft besmet. We zullen moeten bewijzen dat wij de stem van jongeren laten horen. Want dat het parlement bestaansrecht heeft, staat voor mij vast.”