Opiniepeilingen wijzen oud-president Alan Garcia aan als favoriet. Garcia bestuurde Peru tussen 1985 en 1990 en liet bij zijn vertrek een gebroken land achter. Vrijwel direct na zijn aftreden moest Garcia naar buurland Ecuador vluchten, om te ontsnappen aan rechtsvervolging wegens verdwenen overheidsgelden.Als president ruïneerde Garcia de economie van zijn land met een ondoordacht beleid van nationaliseringen en een politiek gemotiveerde betalingsstop, die Peru maakte tot paria van de internationale financiële gemeenschap. In 1990 bedroeg de inflatie ruim 7000 procent en kon ruim de helft van de beroepsbevolking geen werk vinden. Tot overmaat van ramp slaagde Garcia er evenmin in om de guerrilla een halt toe te roepen. De maoïstische beweging Lichtend Pad had destijds bijna twee derde deel van Peru in haar greep.

Maar Alan Garcia laat zich bepaald niet ontmoedigen door zijn verleden en presenteert zich vandaag de dag als de ervaren staatsman en het redelijke alternatief voor zijn naaste tegenstander, Ollanta Humala, winnaar van de eerste stemronde. Humala noemt zich een „ultranationalist” en wil korte metten maken met het buitenlandse kapitaal in Peru, dat hij ziet als de wortel van al het kwaad. Zijn inspiratie is de Venezolaanse president Hugo Chavez en diens Bolivariaanse revolutie.

Chavez zei eerder deze week „vurig te bidden” voor een stembuszege van Humala. De Venezolaanse president deed waarschijnlijk meer dan dat. Er bestaan sterke aanwijzingen dat Venezolaanse oliedollars een belangrijk deel van Humala’s campagne bekostigden.

De electorale tweespalt in Peru zorgt ondertussen voor vreemde vriendschappen. Zo maken de Verenigde Staten er geen geheim van dat zij vurig hopen op een overwinning van oud-president Garcia, hun voormalige kwelgeest in de regio. Hiermee is de Peruaanse presidentsverkiezing veranderd in een direct treffen tussen Hugo Chavez en de door hem in alle kleurrijke toonaarden verfoeide Verenigde Staten. Maar of dit ook wat oplevert voor Peru zelf, is maar zeer de vraag.