Burg is een van de 90.000 Holocaustoverlevenden, een derde van het totaal in Israël, die in armoede leven. De kinderloze weduwe brengt Holocaust Herinneringsdag, woensdag, alleen en in stilte door. Ze heeft geen geld om haar televisie te laten maken en kan zich geen taxi veroorloven.Hoewel Duitsland in de loop der jaren zo’n 65 miljard euro aan Israël heeft geschonken („ter compensatie”), slaagt de Joodse staat er niet in behoorlijk te zorgen voor de vergrijzende Holocaustoverlevenden. Volgens het ministerie van Financiën schenkt Israël hun jaarlijks zo’n 265.000 euro. Ze krijgen naar eigen zeggen veel te weinig om van te leven.

Het Welzijnsfonds voor Holocaustoverlevenden verdeelt de regeringssteun voor ziektekosten aan de slachtoffers van de nazivervolging, maar zijn begroting is de afgelopen jaren onvoldoende toegenomen. Minder dan een tiende van de 28 miljoen euro die het fonds jaarlijks te verdelen heeft, is afkomstig van de regering. De rest wordt bijna volledig verschaft door de New Yorkse Claims Conference, die zijn geld weer voornamelijk krijgt van Duitsland en Australië.

De Israëlische regering heeft haar bijdrage aan het Welzijnsfonds de afgelopen twee jaar verhoogd van 350.000 naar bijna 2,3 miljoen euro, maar het grootste deel van het voor 2006 toegezegde geld is nog niet overgemaakt.

Zo’n 10.000 Holocaustoverlevenden die in aanmerking komen voor medische hulp blijven ervan verstoken, zegt de voorzitter van het Welzijnsfonds, de 80-jarige Ze’ev Factor. „Zij overleven maar net, maar komen in de problemen als ze ziek worden. De Israëlische regering heeft geld gekregen van de Duitse regering. (…) Ik vind dat de regering daarvan te weinig geeft aan de (Holocaust)overlevenden.”

Zoals zo veel oorlogsoverlevenden die naar Israël verhuisden nam Burg een baan aan met een bescheiden salaris. Ze werd doktersassistente en slaagde erin wat geld opzij te zetten voor haar pensioen. Haar echtgenoot, een automonteur, stierf 22 jaar geleden aan kanker. Na drie oogoperaties was haar spaargeld op.

Ze gaf onlangs zo’n 1000 euro uit bij de tandarts en dus komt er geen vlees op tafel en blijft de televisie kapot. Het Welzijnsfonds wilde haar tandartsrekening betalen, maar had er het geld niet voor. „Ik betaal mijn medicijnen niet omdat ik de gas- en elektriciteitsrekening en de eigendomsbelasting moet betalen”, zegt Burg via de telefoon vanuit haar appartement in een voorstad van Tel Aviv. „Die televisie was mijn hele leven. Ik keek naar de Hongaarse zenders en dacht aan thuis.”