De busdienst, door de Indiase premier Manmohan Singh bij de eerste rit nog hoopvol ”vredeskaravaan” genoemd, moest families die van elkaar gescheiden zijn door de zwaar bewaakte demarcatielijn tussen Indiaas en Pakistaans Kasjmir, de mogelijkheid geven elkaar op te zoeken. De grens was 58 jaar lang gesloten geweest.De lijndienst, die iedere twee weken rijdt, wordt echter geplaagd door bureaucratische haarkloverij en zorgen over de veiligheid. „Het lijkt wel of India en Pakistan een geintje met ons hebben uitgehaald”, zegt Abdul Aziz, inwoner van Uri. De grensplaats ligt op zo’n 100 kilometer van Srinagar, de zomerhoofdstad van Jammu-Kasjmir: de enige Indiase staat waar de bevolking voor het merendeel uit moslims bestaat.

Kasjmir vormt het belangrijkste twistpunt tussen India en Pakistan. De twee landen voerden twee keer oorlog om het gebied, dat sinds 1947 in tweeën is gedeeld.

Aziz diende vorig jaar juli een aanvraag in om met de bus naar Muzaffarabad in Pakistaans Kasjmir te mogen reizen, maar de vergunning kwam maar niet. In oktober kwamen vijf van Aziz’ familieleden in het Pakistaanse deel van Kasjmir om bij de verwoestende aardbeving in het gebied. „Zelfs sindsdien heb ik geen toestemming gekregen erheen te gaan”, zegt hij. Door de aardbeving bleef de snelweg tussen de twee delen van Kasjmir maanden gesloten. De busdienst werd in februari weer hervat.

Aan de andere kant van de demarcatielijn klinken vergelijkbare klachten. „Ik diende mijn verzoek in april 2005 bij de regering in, maar er is een jaar voorbijgegaan en ik wacht nog steeds op goedkeuring”, zegt de 35-jarige Qadeer Ahmad in Muzaffarabad. „Wat heeft deze busdienst voor zin als we er geen gebruik van kunnen maken?”

De 34-jarige Amjad Khan, een van de gelukkigen die mee mochten met de eerste busrit, precies een jaar geleden, zegt dat zijn pogingen om een tweede reis te maken zijn gestrand. „De autoriteiten hier zeggen dat mijn naam niet wordt goedgekeurd door India”, zegt hij. Zijn familieleden aan de Indiase kant van de grens wordt verteld dat de Pakistaanse autoriteiten hun namen niet goedkeuren, zegt Khan.

Volgens S.L. Sreeramuloo, een Indiase ambtenaar die de reisvergunningen toekent, hebben het afgelopen jaar 816 mensen gebruik gemaakt van de buslijn, van wie 505 van de Pakistaanse zijde en 311 van de Indiase zijde. Het kantoor ontving 6525 aanvragen.

Om een vergunning te bemachtigen moeten aanvragers uitvoerige formulieren invullen en bewijzen dat hun familieleden aan de andere kant van de grens wonen. Daarna moeten ze wachten tot veiligheidsdiensten van zowel India als Pakistan toestemming geven.

De veiligheidsprocedures in Muzaffarabad, dat grotendeels verwoest werd door de aardbeving, hebben aanzienlijk vertraging opgelopen. Dat is de belangrijkste reden voor de langzame verwerking van aanvragen, zegt Sreeramuloo.

Toen de busdienst net reed, zaten er ruim dertig mensen in iedere bus. Nu zijn dat er vaak minder dan vijf. „Het verbaast me niets”, zegt het Indiase parlementslid en oppositieleider Omar Abdullah. „Indiase en Pakistaanse politici zouden eens moeten proberen het formulier in te vullen. Dan zien ze hoe moeilijk het is dierbaren te bezoeken.”