Adriana is een van de rond de honderd mensen die bijna dagelijks een maaltijd halen in de gaarkeuken op het ommuurde terrein van de zusters van Santa Rosa. Het eten wordt bereid door vrouwen uit de krottenwijk zelf. Ze verdienen er niets mee, maar kunnen een maaltijd kopen voor 25 cent in plaats van voor de 35 cent die het eten normaal kost. Van de opbrengst worden weer nieuwe ingrediënten gekocht.Op het terrein van Santa Rosa bevindt zich niet alleen de gaarkeuken, maar ook een bakkerij. Broodjes worden er verkocht tegen zo laag mogelijke prijzen, zodat ook de mensen uit de krottenwijk ze kunnen betalen.

Broodjes die worden aangereikt door de spijlen van een hek dat de ingang van de bakkerij altijd afsluit. Het klooster is al eens overvallen door mensen die zonder hoop voor de toekomst geen andere manier zien om te overleven. De honden die ’s nachts het terrein bewaken, verraden de angst voor herhaling.

Ten tijde van president Fujimori werden gaarkeukens door de regering voorzien van ingrediënten, maar sinds president Toledo aan de macht is, gebeurt dat nauwelijks meer. Het Peruaanse bewind krijgt daarvoor wel de rekening gepresenteerd. Sinds vorig jaar zomer ageren de bewoners van de armenwijken van Lima Lomo de Corvina, Puente de Piedra en Huaycan voor de privatisering van de drinkwaterdistributie. De drinkwaterproblematiek lijkt een thema te worden van de presidentsverkiezingen van april. Actievoerders hebben zelfs een Frente de los Sin Agua (Front van de Mensen zonder Water) gevormd.

Veel huizen in de krottenwijken hebben stroom, telefoon en soms zelfs kabeltelevisie, maar over stromend water beschikt niemand. De bewoners van de wijk moeten een beroep doen op waterverkopers die met tankwagens door de wijken rijden of water in grote flessen aanbieden. In Lomo de Corvina, een nieuwe wijk met illegaal gebouwde hutten, is water niet de enige nutsvoorziening die ontbreekt. De meeste onderkomens hebben ook geen stroom.

Rosaura Davila, een 38-jarige alleenstaande moeder van drie kinderen, koopt om de twee dagen een fles van 100 liter water om te kunnen koken en wassen. Elke fles kost haar vier soles (ongeveer 1 euro), ruim tien keer meer dan wat de rijkere inwoners van Lima betalen voor het water dat bij hen gewoon uit de kraan komt.

Het duurste water is ook van de slechtste kwaliteit. „De meeste tankwagens zijn eigendom van privéondernemingen, en het water dat ze vervoeren wordt niet gecontroleerd. Het is vaak besmet met parasieten. Geen wonder dat de kindersterfte in de armenwijken dubbel zo hoog is als in de rest van de stad”, zegt Irma Morales, een kinderarts.