Japan heeft deze misbruikte vrouwen uit Zuidoost–Azië, onder meer het toenmalige Nederlands–Indië, nooit excuses aangeboden of direct een schadevergoeding betaald. Het land heeft altijd het standpunt aangehangen dat alle eisen tot smartengeld geregeld zijn via de vredesverdragen die een einde aan de oorlog maakten.Volgens het rapport van Amnesty gaat dit standpunt onder de internationale wetgeving niet op. Een land dat oorlogsmisdaden heeft begaan, is wettelijk verplicht schadevergoeding te betalen aan zowel het land van de overlevenden als aan de overlevenden zelf.

Het belang van een snelle schadevergoeding wordt steeds dringender, omdat zestig jaar na de oorlog nog maar duizend van de oorspronkelijk 200.000 troostmeisjes in leven zijn.