„De zusjes Melissa en Deborah, toen 11 en 13 jaar oud, werden tegen elkaar uitgespeeld en soms urenlang onafgebroken ondervraagd. De processen–verbaal komen niet overeen met wat er is gezegd. Het is te bizar voor woorden", vertelde Crombag vrijdag. Hij heeft samen met W.A. Wagenaar een boek gepubliceerd over de psychologische aspecten van bewijslast in rechtzaken.

De Enschedese zaak speelde in 1999. Een vader en moeder worden beschuldigd van ontucht met tientallen buurtkinderen en hun twee dochtertjes. Ook een oom zou met de meisjes ontucht hebben gepleegd. De nu 52–jarige vader krijgt de hoogste straf. Hij wordt in 2002 door het Hof in Arnhem veroordeeld tot acht jaar cel en tbs.

Crombag, hoogleraar rechtspsychologie, heeft als getuige–deskundige alle videobanden en geluidsopnamen van de verhoren met de twee meisjes gezien. „Verbijsterend hoe het eraan toeging. De agenten maakten de ouders en oom helemaal zwart. Er werden insinuerende opmerkingen gemaakt als „wat een vreselijke vieze man is die oom van jou toch”.

De kinderen bleven echter volhouden dat zij niet zelf waren misbruikt. Om toch een verklaring los te peuteren, werden kant–en–klare beschuldigingen geformuleerd waarop de zusjes alleen maar hoefden te antwoorden met „ja”. Geestelijk helemaal murw gaven de zusjes uiteindelijk soms een instemmend knikje om maar van de ondervraging af te zijn, zag Crombag. Melissa en Deborah werden meer dan twintig keer verhoord.

Tot op de dag van vandaag ontkent de vader zijn eigen kinderen te hebben misbruikt. „Ik kan het niet bewijzen, maar heb wel het ernstige vermoeden dat de vader de waarheid zegt”, aldus Crombag.